این موضوع از دو زاویه قابل دقت و توجه است.
۱. از باب انتشار فحشا و منکر؛ یعنی هدف منتشر کنندگان ترویج فحشا و منکر است و یا حتی امرار معاش از این راه می‌باشد که در این صورت؛ آنچه از برخی آیات و روایات به دست می‌آید؛ این است که انتشاردهندگان گناه مانند مرتکبان آن هستند:
«إِنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَة»؛[1] کسانى که دوست دارند زشتی‌ها در میان مردم با ایمان شیوع یابد، عذاب دردناکى براى آنان در دنیا و آخرت است.
«وَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ قَالَ النَّبِیُّ (ص) مَنْ أَذَاعَ فَاحِشَةً کَانَ کَمُبْتَدِئِهَا»؛[2] امام صادق(ع) از قول پیامبر خدا(ص) نقل می‌کند: هر کس خبر گناه زشتی را به گوش همگان برساند، مانند آغازگر آن کار زشت است.
۲. گاهی برای هشدار و عبرت‌آموزی است؛ مانند آنچه که بعضاً در جراید و رسانه‌ها منتشر میشود که البته در این موارد ممنوعیت نشر اخبار گناهان گاه جهت مصالحی بالاتر - مانند عبرت‌آموزی و هشدار به افراد در معرض خطر- برداشته میشود، مانند آنچه پروردگار در قرآن کریم از گناهان اقوام مختلف یاد کرده است: «آیا شما به سراغ مردان مىروید و راه (تداوم نسل انسان) را قطع مىکنید و در مجلستان اعمال ناپسند انجام مىدهید؟! «اما پاسخ قومش جز این نبود که گفتند:» اگر راست مىگویى عذاب الهى را براى ما بیاور»!
[1]. نور، ۱۹.
[2]. کوفی اهوازی، حسین بن سعید، المؤمن، ص ۶۶، قم، مؤسسة الإمام المهدی علیه السلام، 1404ق؛ برقی، ابو جعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین، ج 1، ص 104، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق.
