بر اساس روایات موجود، روح انسان پس از جدایی از بدن و هنگام تشییع بر بدن خود اشراف دارد و از آنچه پیرامونش می‌گذرد آگاه است. پیامبر اسلام(ص) در این باره می‌فرماید: «... وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوْ یَرَوْنَ مَکَانَهُ وَ یَسْمَعُونَ کَلَامَهُ لَذَهَلُوا عَنْ مَیِّتِهِمْ وَ بَکَوْا عَلَى نُفُوسِهِمْ حَتَّى إِذَا حُمِلَ الْمَیِّتُ عَلَى نَعْشِهِ رَفْرَفَ رُوحُهُ فَوْقَ النَّعْشِ وَ هُوَ یُنَادِی یَا أَهْلِی وَ وُلْدِی لَا تَلْعَبَنَّ بِکُمُ الدُّنْیَا کَمَا لَعِبَتْ بِی جَمَعْتُهُ مِنْ حِلِّهِ وَ مِنْ غَیْرِ حِلِّهِ وَ خَلَّفْتُهُ لِغَیْرِی فَالْمَهْنَأُ لَهُ وَ التَّبِعَاتُ عَلَیَّ فَاحْذَرُوا مِنْ مِثْلِ مَا نَزَلَ بِی»؛[1] سوگند به خدایی که جانم در دست قدرت او است. اگر(مردم) جایگاه میت را می‌دیدند و سخنش را می‌شنیدند از مرده خویش غافل می‌شدند و بر حال خویش می‌گریستند. هنگامی که میّت را بر می‌دارند و بر تابوت حمل مىکنند، روح بر بالاى بدن او پرواز می‌کند و فریاد مى‌زند؛ اى خانواده و بستگانم! دنیا شما را به بازى نگیرد چنانچه مرا بازى داد. مالى از حلال و غیر حلال جمع کردم و براى شما گذاشتم. اکنون گوارایى آن براى شما است و حساب و کتابش بر من. پس شما بترسید از آنچه بر سر من آمد.
[1]. دیلمى، حسن بن محمد، أعلام الدین فی صفات المؤمنین، ص 346، قم، مؤسسة آل البیت علیهم السلام، چاپ اول، 1408ق.
