در پاسخ به این سؤال دو نکته را متذکر می‌شویم:
1. حوادث و ویژگیهای عالم قیامت را نباید با مسائل و ویژگی عالم دنیا قیاس کرد. به بیان دیگر؛ نباید ویژگیهای عالم دنیا را معیار بنیادی و تنها ملاک برای شناخت حوادث قیامت دانست، و در نتیجه تمام خصوصیات عالم دنیا را به عالم آخرت سرایت داد؛ زیرا عالم آخرت با یک‌سری تغییرات در نظام دنیا آغاز می‌شود: «در آن روز که این زمین به زمین دیگر، و آسمان‌‌ها [به آسمان‌‌هاى دیگرى] مبدل می‌شود، و آنان در پیشگاه خداوند واحد قهار ظاهر می‌‌گردند».[1] از این جهت خصوصیات زمان و مکان در این دنیا را نمی‌توان به طور دقیق در عالم آخرت جاری دانست.[2] چنان‌که در قیامت ممکن است دو نفر کنار هم باشند ولی یکی در عذاب و تاریکی است و دیگری در نور و راحتی؛ «روزى که مردان و زنان منافق به مؤمنان می‌گویند: نظرى به ما بیفکنید تا از نور شما شعله‌اى برگیریم، به آنها گفته می‌شود: به پشت سر خود بازگردید و کسب نور کنید! در این هنگام دیوارى میان آنها زده می‌شود که درى دارد، درونش رحمت است و برونش عذاب».[3] بنابراین، حضور ائمه اطهار(ع) در مدت 50 هزار مستلزم اذیت و آزار برای آنها نخواهد بود.
2. نکته اساسی دیگر این است که شفاعت ائمه(ع)، مستلزم حضور فیزیکی و عینی آنها در جایگاه شفاعت نیست؛ بلکه ممکن است این از سوی واسطه‌‌هایی مانند ملائکه خدا صورت گیرد، یا می‌توان گفت همان توجه و عنایت آنان برای شفاعت کافی است.
[1]. «یَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَیْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّار»؛ ابراهیم، 48.
[2]. ر.ک: «ملال آور نبودن نعمت های بهشتی»، سؤال 1823؛ «حقیقت بهشت و جهنم»، سؤال 1945.
[3]. «یَوْمَ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَ الْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِینَ ءَامَنُواْ انظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِن نُّورِکُمْ قِیلَ ارْجِعُواْ وَرَاءَکُمْ فَالْتَمِسُواْ نُورًا فَضُرِبَ بَیْنَهِم بِسُورٍ لَّهُ بَابُ بَاطِنُهُ فِیهِ الرَّحْمَةُ وَ ظَاهِرُهُ مِن قِبَلِهِ الْعَذَاب»؛ حدید، 13.
