من در حدیثی مشاهده کردم که پیامبر فرمده اند که اگر کسی تمام خوبی ها را انجام دهد(واجبات دینی-انفاق-خ

من در حدیثی مشاهده کردم که پیامبر فرمده اند که اگر کسی تمام خوبی ها را انجام دهد(واجبات دینی-انفاق-خدمت به خلق و ....)حب علی (ع) را نداشته باشد یا به عبارتی ولایت اورا قبول نداشته باشد حتی بوی بهشت هم به مشام او نمی رسد.حالا سوال من اینه که مگه معیار خداوند برای خوبی و بدی تقوا یا به عبارت امروزیش اخلاق نیست(البته اگر سفسطه نکنید که ولایت علی(ع) جزیی از تقواست یا تقوا با اخلاق تفاوت دارد)-ان اکرمکم...-پس چه طور است که کسی اخلاق را به طور کامل (چه شخصی و چه اجتماعی)انجام می دهد,اما چون نسبت به یک شخص بزرگ(که علت بزرگ شدن او هم دقیقا انجام همان اخلاق است )بی تفاوت است سعادتمند نمی شود.

--------------------------------------

با سلام خدمت شما و تشکر از سؤالتان

سعادتمند شدن در منظر قرآن کریم دارای ملاک و معیاری خاص است و مانمی توانیم ملاک آنرا مشخص کنیم .خداوند متعال ملاک قبولی اعمال نیک را ایمان به خودش معرفی می فرماید یعنی عمل صالح باید از ایمان سرچشمه بگیرد تا دارای ارزش باشد و از اعتقاد پاک عمل صالح حاصل می شود.

قرآن کریم در این زمینه می فرماید:

1- «فمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلا كُفْرانَ لِسَعْيِهِ وَ إِنَّا لَهُ كاتِبُونَ». (سورۀ انبیاء/94)

هر كس چيزى از اعمال صالح را بجا آورد در حالى كه ايمان داشته باشد، كوششهاى او ناسپاسى نخواهد شد، و ما تمام اعمال آنها را مى‏نويسيم (تا دقيقا همه پاداش داده شود).

2-«وَ مَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحاتِ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‏ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَ لا يُظْلَمُونَ نَقِيراً ».(النساء/124)

و كسى كه چيزى از اعمال صالح انجام دهد خواه مرد باشد يا زن، اما ايمان داشته باشد، چنين كسانى داخل در بهشت مى‏شوند و كمترين ستمى به آنها نخواهد شد.

َ

در اين آيات همانند بسيارى ديگر از آيات قرآن ايمان و عمل صالح به عنوان دو ركن اساسى براى نجات انسانها ذكر شده، و با اضافه كردن كلمۀ« من» كه براى« تبعيض» است اين مطلب را بر آن مى‏افزايد كه انجام تمام اعمال صالح نيز شرط نيست، حتى اگر افراد با ايمان، بخشى از اعمال صالح را انجام دهند باز اهل نجات و سعادتند.

در آیۀ دیگری قرآن کریم می فرماید:

الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ آمَنُوا بِما نُزِّلَ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ كَفَّرَ عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ وَ أَصْلَحَ بالَهُمْ (سورۀمحمد/آیۀ2).

و كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته كردند و به آنچه بر محمد (ص) فروفرستاده شده- قرآن- كه راست و درست است از پروردگارشان، ايمان آوردند، خداوند گناهانشان را مى‏بخشد و كارشان را اصلاح مى‏كند.

حقیقت ایمان همان اقرارواعتراف و پذیرش توحید با تمام وجود و قبول نبوت پیامبراکرم «صلی الله علیه وآله» وآنچه که آن حضرت از جانب خدا وند آورده که یکی از مهمترین آنها ولایت اهل بیت«علیهم السلام» است.

«إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ ؛ سرپرست و رهبر شما تنها خدا است، و پيامبر او، و آنها كه ايمان آورده‏اند و نماز را بر پا مى‏دارند و در حال ركوع زكات مى‏پردازند».(المائده/55)

« قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبی بگو من هيچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى‏كنم جز دوست داشتن نزديكانم»(شوری/23).

ولایت را به هر چه معنا کنیم قدر مسلم آن در میان تمام مسلمانان چه شیعه وچه سنی دوست داشتن اهل بیت «علیهم السلام» است  لذا می بینیم که اهل سنت نیز به اهل بیت «علیهم السلام» محبت می ورزند وخود روایت نموده اند که دشمن امام علی «علیه السلام» منافق است وجای منافق نیزدر آتش دوزخ است:« إِنَّ الْمُنافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ وَ لَنْ تَجِدَ لَهُمْ نَصِيراً ؛منافقان در پائين‏ترين مرحله دوزخ قرار دارند و هرگز ياورى براى آنها نخواهى يافت»(النساء/145).

امام علی «علیه السلام» در قرآن کریم نفس پیامبر«صلی الله علیه وآله» شمرده شده است آنجا که می فرماید:

«فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِينَ؛ هر گاه بعد از علم و دانشى كه (در باره مسيح) به تو رسيده، (باز) كسانى با تو به محاجه و ستيز برخيزند، به آنها بگو:" بياييد ما فرزندان خود را دعوت كنيم، شما هم فرزندان خود را، ما زنان خويش را دعوت نماييم، شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت كنيم، شما هم از نفوس خود، آن گاه مباهله كنيم، و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم»(آل عمران/61).

آیا کسی می تواند بگوید من مؤمن به خدا هستم ولی پیامبر او را قبول ندارم ؟به همین ترتیب نمی تواند بگوید :من ایمان به خدا ورسولش دارم اما ولایت علی «علیه السلام» را نمی پذیرم!

علاوه بر اینکه قرآن کریم در بارۀ پیامبرانی که امام بودند می فرماید:

وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدِينَ ؛و آنها را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مى‏كردند، و انجام كارهاى نيك و برپا داشتن نماز و اداى زكات را به آنها وحى كرديم، و آنها فقط مرا عبادت مى‏كردند».(الانبیاء/73).

پیامبر اکرم«صلی الله علیه وآله» اشرف وأفضل پیامبران بود و قطعا امام بوده است و امام علی «علیه السلام»نیز که نفس پیامبر است قطعا امام به حق خواهد بود.

ایا می توان تصور نمود کسی اهل خیرات و نیکی ها باشد اما به مظهر آن نیکی ها و بالاترین مصداق خوبی ها توجه نداشته باشد« لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيراً ؛ براى شما در زندگى رسول خدا سرمشق نيكويى بود، براى آنها كه اميد به رحمت خدا و روز رستاخيز دارند، و خدا را بسيار ياد مى‏كنند»(احزاب/21).

«وَ إِنَّكَ لَعَلى‏ خُلُقٍ عَظِيم ؛و تو اخلاق عظيم و برجسته‏اى دارى»(القلم/4).

امام علی «علیه السلام» و اهل بیت«علیهم السلام» نیزامام ومظهر تمام خوبی ها اند وآنها اند که دست بشریت را گرفته و از امواج متلاطم دریا در شب ظلمانی می رهانند و به ساحل نجات و رستگاری می رسانند بخاطر همین امر است که در روایات فریقین آمده کسی که امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهلی از دنیا رفته است چون شخص بدون امام در دریای طوفانی رها می شود و راهی به سوی سعادت نمی یابد.

«وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ كانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ . إِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فِيما كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ؛و از آنها امامان (و پيشوايانى) برگزيديم كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مى‏كردند بخاطر اينكه شكيبايى نمودند و به آيات ما يقين داشتند(سجده/24).

وقال النبي «صلّى اللّه عليه و سلّم»: اني تارك فيكم كتاب اللّه و عترتي أهل بيتي، فهما خليفتان بعدي، أحدهما أكبر من الآخر، سبب موصول من السماء الى الأرض، فان استمسكتم بهما لن تضلوا، فإنهما لن يفترقا حتى يردا علي الحوض يوم القيامة، فلا تسبقوا أهل بيتي بالقول فتهلكوا و لا تقصروا عنهم فتذهبوا، فان مثلهم فيكم كمثل سفينة نوح من ركبها نجى و من تخلف عنها هلك‏».ینابیع المودة،قندوزی حنفی/ص28.

حال با این مطالب می توان پذیرفت کسی ایمان به خدا داشته باشد و اهل عمل صالح باشد اما نسبت به اهل بیت«علیهم السلام» بی تفاوت باشد .وآیا حقیقت دین چیزی جز محبت با دوستان خدا ودشمنی با دشمنان خدا است؟

شیخ صدوق در کتاب خصال (ج1ص21) روایتی رااز امام صادق «علیه السلام» نقل می کند که حضرت فرمودند:هَلِ الدِّينُ إِلَّا الْحُبُّ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّه؛ آيا حقيقت دين، جز محبت و دوستى چيز دگرى است؟ بگو:" اگر خدا را دوست مى‏داريد، از من پيروى كنيد! تا خدا (نيز) شما را دوست بدارد، و گناهانتان را ببخشد، و خدا آمرزنده مهربان است. (آل عمران/32).

البته اگر فرض کنیم شخصی ایمان به خدا داشته باشد و لی به تعالیم اسلام نرسیده باشد یا مسلمان باشد و بدون اینکه مقصرّ باشد به ولایت اهل بیت«علیهم السلام» نرسیده باشد حسابشان از مقصرین جدا است .