یاسین

   بیا سویم

تو برام بیشه سبزی بدون هیچ سیاهــــــــــی            مـن بیــدی مجنونم در آن لیلی نگـــــــــاهی

چهره ی ماهت به تجلی برده بر دل راه نور           چو مـــــــــــاه تــو ندیدم هرگزم مـــــــــاهی

توانــــــم را بگرفت از من زمـــــــــــــــــــانه           ندادست در خیــــــــــالم بر تو راهــــــــــــی

چشم بـــــــویت در هوای بـــــــــــــازدم ودم            کشم بر کویت هر روز و هر شب آه و آهی

سزد ریزم به پایت ،جـــــــانم، هر چه دارم            دهم جانم به راهت خواهــــی نخواهـــــــــــی

گفتی نیست سوی بد کاران عذر و بهـــــانه            گفتی کردم نمایــان هر راه و چــاهــــــــــــی

گفتم من تبـــــاهم دوستم داری یـــــــا نداری            گفتی بیا سویم کنم پاکت هر چند تباهـــــــــی

   تو نوری

مـن همــان روی سیــاهم کـه بیفتــادم در دام              تو همـان تامـی که دانـی کیم در جــان و در نــام

تو همان صبح امیدی ،تو سپیدی ، تو نویدی             مـن همــان بـخـت سیــــاهـم در روز و در شـــام

تو همان شراب نابی  ، تو زلالی ، تو آبـــی             مـن همــان تشنه ی آبـم نـدارم شربـتی در کــــــام

تو همان بهـای جانــی در جوانی تو بمانـــی             مـن همــان جوان پیرم عیــن نا پختگی در خــــــام

تو همـان نوری بـی نخوت و بـــی غروری             مـن همــان چــــــراغ کورم بـرده ام نورت در وام

تـو همــــان خدایــــی خدایــــی را سزایـــــی             من همان بنده ناچیزم یا رب رسانم بر اوج بر بام

  درد

دردی در سینه دارم در دریدن و شکستن          چو سنگ قلب شکستن چو شیر سینه دریدن

جــانــا امیــدی ، بس اندک  است فردا را          یا رب نگــاهی که پاک کند از دل تا ردا را

درمــان درد سیـنـه هست دیـدن و شنیدن           بـوی تــو را شنیــدن ، روی تــو را دیــــدن

کمــــال آدم تـــو نشد هرگـــــز مهیــــــــا           مدد فرمـــــا که آدم گـــم شده است خدایــــــا

                              بهــــــار سبز آدم ز دست او برفتــــــــه

                             زان موقع تا به امروز در پی آن نشسته

روزی دوبـــاره آیـــد بهــــــار سبــز آدم           رخت بـر کند ز آدم رنجش و درد و مــاتـم

آنجاستکه مرد مردیم از نامردان نترسیم           کوشش بجای یاران در پایکوبی و رقصیم

باشد که اوج گیـریـم بر سقف آسمان ها            دلـبــر نظــر فـرمـایـد بـر حسن آرمــان ها

شنـیـدم ندایـــی مبهم و سـرد و ســــاکت            بگفت خمـوش بـر من بشنـو ایـنک جوابت

                           ((خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم

                           زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست))