مشرق/ حق گویی و حق مداری از سفارشات اکید دین اسلام و قرآن و روایات است حتی اگر به ضرر انسان تمام شود از این رو است که خداوند در آیه 135 سوره مبارکه نساء می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید ! به عدالت برخیزید و براى خدا شهادت دهید هرچند علیه خودتان یا پدر و مادر و خویشاوندان شما بوده باشد».
پیامبر خدا (ص) در این باره می فرمایند: «باتقواترین مردم کسى است که حقّ را بگوید، چه به سودش باشد چه به زیانش.»
همچنین، از ایشان است که فرموده اند: «مؤمن هیچ انفاقى نکرد که نزد خداوند عزّ و جلّ محبوبتر از گفتن حق در هنگام خشم و خشنودى باشد.»
امیرمومنان علی (ع) نیز فرموده اند: «بر قبضه شمشیرى از شمشیرهاى رسول خدا صلى الله علیه و آله نوشته شده بود ... حقّ را بگو هر چند علیه خودت .»
و نیز می فرمایند: «برترین مردم نزد خدا کسى است که عمل به حقّ را از عمل به باطل بیشتر دوست داشته باشد ـ اگر چه براى او زیانمند و غمبار باشد ـ و باطل برایش سودمند و فزاینده.»
رسول خدا (ص) می فرمایند: «هان! مبادا ترس از مردم مانع آن شود که کسى حق را بداند و نگوید. بدانید که برترین جهاد سخن حقّى است که در برابر فرمانرواى ستمگر و منحرف گفته شود.»
علاوه بر این، امام صادق (ع) می فرمایند: «در روز قیامت سه کس از همه مردمان به خداوند عزّ و جلّ نزدیکترند تا آن گاه که از حسابرسى فارغ شود: ... و مردى که حقّ را ، له یا علیه خود ، بگوید.»
ایشان همچنین فرموده اند: «نشانه ایمان راستین آن است که حق را هرچند به زیانت باشد بر باطل اگر چه سودت رساند، ترجیح دهى.»
امام صادق (ع) در این باره می فرمایند: «مؤمن را بر مؤمن هفت حق است ؛ واجبترین آنها این است که آدمى حق را بگوید، هرچند علیه خود یا پدر و مادرش باشد و به خاطر آنها از حق منحرف نشود.»
منابع:
بحارالانوار
امالی شیخ صدوق
کنزالعمال
