شهدا> دفاع مقدس > جواد احمدي

صبح‌گاه بيست و هفتم خردادماه سال 1334 بود، نسيم ملايم بهاري مثل هميشه پوست تن را نوازش مي‌داد و حاج‌قدير نگران و مضطرب بر روي بام، اذان محمدي را فرياد مي‌زد و با هر الله‌اكبر اميدي تازه در دلش شعله مي‌کشيد. بالاخره اولين صداي گريه جواد در فضاي خانه پيچيد و سال‌ها گذشت.
او آموختن علم را در سن 7 سالگي در دبستان جي آغاز كرد و دوره‌ي راهنمايي را در مدرسه فصيح با نمرات عالي سپري نمود. وقتي دانش‌آموز دبيرستان بود، به فراگيري علوم ديني اسلامي روي آورد. بعد از اخذ مدرك ديپلم بايد خود را براي انجام خدمت نظام‌وظيفه آماده مي‌كرد؛ ولي او در هنرستان انستيتو تكنولوژي بابل ثبت‌نام كرد و به مدت 2 سال در رشته برق به تحصيل پرداخت تا براي مدتي خدمت را به تأخير اندازد. با پايان اين دوره به خدمت نظام‌وظيفه اعزام شد و در شهرهاي لرستان، تبريز و سنندج خدمت نمود. در همين دوران در قائم‌شهر به علّت حضور در تظاهرات در هنگام مرخصي دستگير شد كه خوشبختانه به علت اين‌كه سرباز بود، آزاد گرديد. جواد در تاريخ 20/7/1357 از پادگان فرار كرد تا اين‌كه بعد از پيروزي انقلاب و اتمام دوره‌ي نظام در آزمون سراسري دانشگاه‌ها شركت كرد و در سال 1358 در رشته دامپزشكي دانشگاه تهران پذيرفته شد. احمدي با آغاز تعطيلي دانشگاه به آسور بازگشت و انجمن اسلامي را در روستا تشكيل داد. در زمستان سال 1359 مسئوليت نهضت سوادآموزي شهرستان نور را پذيرفت.
او هيچ‌گاه دست از تلاش برنداشت و در جهاد سازندگي شهرستان نور به ياري مردم مستضعف شتافت تا اين‌كه شعله‌هاي جنگ، او را به ميدان آتش و خون كشاند. وقتي دوستش «حسين زماني» به شهادت رسيد، ديگر تأمّل را جايز ندانست و در سال سوم دانشگاه به طور كامل درس را رها كرد و شاگرد تمام‌وقت جبهه شد. تابستان 1365 در جرگه دلاوران تخريبچي، جنگ با دشمن را ادامه داد و هنوز اندك‌زماني از شهادت حسين نگذشته بود كه برادرش نيز شهيد شد. دومين شهيد خانواده زماني جواد را كاملاً دگرگون ساخت و هر لحظه در انتظار صغيري بود، كه او را به لقا حق نويد دهد.
سرانجام سرپرست جهاد استان مازندران در جبهه، در روز هفدهم ارديبهشت‌ماه سال 1361 به آرزوي ديرينه‌اش دست يافت؛ 27 سالش بود كه آسماني شد و جبهه دارخوين بر خون سرخش رنگين گشت.

منبع:مطالب ارسالي از دانشگاه تهران  

منبع:0