کلمه «جدید» در استانبول مفهومی نسبی دارد و بسیاری از ساختمان‌های عظیم به سبک اروپایی که در بی‌اوغلو مشاهده می‌شود، مربوط به اواخر قرن نوزدهم است؛ زمانی که بی‌اوغلو– که بعدها با عنوان پرا شناخته شد، یکی از اعیان‌ترین مناطق شهر و سر منزلی برای تعداد چشمگیری از اقلیت‌های غیرمسلمان در شهر و جامعه دیپلماتیک خارجی بود. بی اوغلو پس از یک دوره پسرفت در دهه دوم قرن بیستم، در اواخر هزاره دوم، زمانى كه استانبول ساختمان‌های قدیمی زیبا و مناظر خارق‌العاده را دوباره کشف کرد، جانى دوباره گرفت. میدان تانل، در انتهای جنوبی محله، در ابتدای ایستیکلال کادسی (خیابان اينديپندنس) قرار گرفته است. در ایستیکلال، خیابان اصلی پیاده استانبول، مغازه‌ها و کافه‌ها به صورت رديف كنار هم قرار گرفته است.
فرصتى را براى گشت و گذار در طول اين شاهراه شلوغ و پرازدحام كنار درنظر بگیرید و حال و هواى اين محل را با جان و دل پذيرا باشيد. ایستیکلال در سربالایی بی‌اوغلو و در سراسر میدان گالاتاسرای به سمت میدان تقسیم، گسترده شده است. همچنین گالاتا مولووی هانسی (گالاتا درویش لاج)، بازار تاريخى ماهی و موزه‌های هنری خصوصی و گالری‌های هنری، از جمله پرا، در این محل قرار گرفته است.
مکان هاى ديدنى استانبول
بازار ماهى
بانک پازارى، درست در انتهاى استیکلال کادسى و مجاور ورودى پاساژ سی سک قرار گرفته است که دخمه‌اى پر پیچ و خم از خیابان‌ها با تعداد بی‌شماری از غرفه‌هاى فروش ماهی، فراورده‌های مختلف، ادویه‌جات، انواع شیرینی و سوغاتی است. همچنین در این بازار تعدادی غذاخورى وجود دارد که تخصصشان پخت کوکورک یا روده کبابى گوسفند است. این غرفه‌هاى خیابانی جلوه‌اى عالى از انواع غذاها را به نمایش مى‌گذارد. گذرگاه مجاور طاق‌دار به سبک امپراطوری دوم که با نام پاساژ سى سک شناخته می‌شود، در زمان ساخت، یعنى سال ۱۸۷۶، یکى از بزرگترین مراکز خرید استانبول بوده است.
این محل در اوایل قرن بیستم طى سال‌ها و به تدریج با مغازه‌های گل جایگزین شد و در انحصار مهاجران سفیدپوست روسى قرار گرفت که نام آن را «گذرگاه فروش گل» گذاشتند. در دهه‌هاى بعدى، این گذرگاه طاق‌دار در انحصار رستوران‌ها یا میخانه‌هاى پر شور و محبوب قرار گرفت. این مسیر پس از بازسازى گسترده در سال ١٩٨٨، با مرمت یکی از بخش‌های فرو ریخته، دوباره بازگشایى شد. هم اکنون دوازده رستوران توریستى به سبک میخانه در این قسمت وجود دارد که غذاهایى با طعم‌های مختلف و ماهى سرو مى‌کند. براى تجربه حس خاص محلى، به سمت انتهاى بازار ماهى‌فروش‌ها حرکت کنید و سپس به سمت راست در جهت خیابان باریک نویزاد سوکاک بروید. در آنجا ردیفى از کافه‌ها و میخانه‌هاى سرزنده با میزهاى کوچک چیده شده در پیاده‌رو قرار دارد که در تابستان به دلیل حضور ساکنان محلی بسیار شلوغ مى‌شود.
موزه اينوسنس (ماسوميت موزسى)
موزه اینوسنس، یکى از عجیب‌ترین موزه ها در استانبول و شاید هم در کل دنیا است. این موزه در سال ۲۰۱۲ در محله بازسازى شده کوکورکوما بازگشایی شد که پیش از آن دارالمساکینی بود که قدمتش به قرن نوزدهم باز مى‌گشت. این موزه، الهام گرفته از رمان پاموک، نوشته اورهان پاموک، رمان‌نویس ترک برنده جایزه نوبل، است که عشقى یک طرفه و طولانى را روایت مى کند. اشیا در معرض نمایش این موزه، معمولى و از وسایل نقره کلاسیک و لباس گرفته تا بلیط‌هاى بخت‌آزمایى و کبریت است که در طول سال‌ها با علاقه‌اى شدید به دست شخصیت اصلى داستان جمع‌آورى شده است و زندگى روزانه در استانبول را در طول نیمه دوم قرن بیستم به نمایش مى‌گذارد. آشنایان به آثار پاموک و علاقمندان به تاریخ اجتماعى ترکیه، بازدید از این موزه عجیب و غریب و خصوصى را از دست نمی‌دهند، اما با اینحال ممکن است این موزه برای برخی کمى غریب به نظر برسد. تورهاى صوتى انگیسی زبان برای این محل در دسترس است که زمینه‌اى در این باره در اختیار علاقه‌مندان قرار مى‌دهد.
گالاتا مولویه هانسى
این محل قدیمى‌ترین کلبه درویشى مولویه در استانبول است که در سال ۱۴۹۱ میلادی به عنوان مکانی براى برگزارى ملاقات‌ها و اقامت براى «درویش‌هاى کوچ‌گرا» (پیروان مذهب صوفى صلاح‌الدین الرومى) بنا شد. این بنا بعد از آتش سوزى سال ۱۷۶۵ بازسازى شد. این محل اخیرا دوباره بازسازى شده است و هم اکنون خواستگاه یک موزه کوچک ولى جالب است که لباس‌هاى درویشان، صنایع دستى و دیگر صنایع را همراه با اطلاعاتى مختصر در مورد طریقت مولویه و به‌طور کلى آیین صوفى به نمایش مى‌گذارد. بزرگترین جاذبه آن، مراسم سماع (که با عنوان مراسم درویشان کوچ‌گرا شناخته می‌شود) است که گروه‌های مختلف صوفی در ساعت ۵ بعدازظهر هر یکشنبه در سالن مراسم تسلیم این کلبه انجام می‌دهند. تابلوی نصب شده در مقابل این مکان توضیح می‌دهد که چگونه بلیط رزرو کنید، اما باید پیشاپیش مقدمات آن را فراهم کنید؛ زیرا بلیط‌ها سریع فروش مى‌روند.
موزه پرا
موزه پرا، موزه خصوصى کوچکی است که در یک ساختمان باشکوه مربوط به سال ۱۸۹۳ (هتل بریستول سابق) واقع شده است. این موزه آثاری متنوع را به نمایش گذاشته است. مجموعه‌ای از تابلوهاى اورینتالیست (شرقى) و آثار هنرمندان اروپایى و عثمانى قرون هفدهم تا نوزدهم در اینجا به نمایش گذاشته شده است که چشم‌اندازهایى از شهر و زندگى شهرى را به نمایش می‌گذارند؛ مخصوصا تابلوى لاک‌پشت ترینر اثر عثمان حمدی بیگ در این زمینه معروف است. عثمان حمدى بیک یکى از نقاشان اواخر دوره عثمانی و موسس موزه‌هاى باستان‌شناسى استانبول است. دو نمایشگاه دائمی کوچک‌تر نیز سرامیک‌هاى کوتاهیا و تاریخ اوزان آناتولی و واحدهای اندازه‌گیری دوره هیتی تا اوایل قرن بیستم را نمایش می‌دهند. سه طبقه بالایى نمایشگاه موقتى از آثار برجسته هنرمندان محلى و بین المللى است.
میدان تقسیم
انتهاى شمالى استیکلال کادسى که بزرگترین میدان عمومى استانبول است، روزگارى یک چرخه ترافیک شلوغ و پر ازدحام و قطب حمل و نقل عمومى بوده است، با این حال اخیرا کلان‌شهر استانبول پروژه‌اى را آغاز کرده تا به طور کامل این محل را سنگفرش و یک میدان باز حقیقى خلق کند. طرح توسعه میدان تقسیم جنجال به پا کرده است؛ زیرا برخى منتقدان اعتقاد دارند این بازسازى جاه‌طلبانه در نهایت منجر به غیر انسانى کردن این فضا مى‌شود. در این حین برنامه‌هاى انجام گرفته از سوی دولت نیز به منظور توسعه جزى کارکى، در مجاورت این میدان، مخالفت‌هاى کثیر ضد دولتى را در تابستان ۲۰۱۳ برانگیخت. در زمان نگارش این متن، توسعه این محل هنوز در دست اقدام است. فضاى باز در بان استیکلال با یادواره‌هاى جمهورى ساخته شده در سال ۱۹۲۸ پر شده که آتاتورک و حامیانان انقلابى او را به نمایش عموم گذاشته است. علاوه بر اینها، روبروى میدان، مرکز فرهنگى آتاتورک قرار گرفته است که سالن اصلى برگزارى کنسرت شهر و همچنین هتل بلند مارمارا است. کامهوریت کادسىُ، خیابان اصلى در جهت شمال میدان، مملو از غرفه‌هاى آژانس‌هاى مسافرتى و اداره‌هاى صدور بلیط هواپیما است. در فاصله‌اى دورتر از کامهوریت، والى کوناجى مادسى از خیابان جدا شده و در تغییر مسیری در جهت راست، شما را به نیسان تاسى هدایت می‌کند که بخش شیک پوش شهر است.
ایستیکلال کادسى (خیابان استقلال)
استیکلال کادسى بین تقریبا یک مایلی میدان تقسیم و میدان تانل، قلب استانبول مدرن قرار گرفته است. این خیابان زمانى با عنوان «لا گراند رو دى پغ» شناخته می‌شد که از نام پرا گرفته شده است. کلمه «پرا» در زبان یونانى به معناى «از این طرف به آن طرف» است و به این خاطر استفاده مى‌شد که این محل در آن سوی شاخ طلایى به دور از شهر قرار داشت. در قرن نوزدهم، در این محل سفارتخانه‌هاى مجلل اروپا به دور از هرج و مرج و آلودگى‌های بخش قدیمی شهر ساخته شد. ثروتمندان شهر به سرعت همین شیوه را دنبال کردند؛ مخصوصا بعد از ساخت راه‌آهن کابلى کوتاهى به نام تانل که اولین خط راه‌آهن شهر زیرزمینى در اروپا بود. تانل در سال ۱۸۷۵ به این منظور ساخته شده بود تا آنها را از تپه محل کارشان در بانک‌ها و محل‌هاى دادوستد کاراکوى بالا ببرد. این محل از قدیم پناهگاه غیرمسلمانان، یونانى‌ها، آرمانى‌ها و کاتولیک‌ها بوده است و کلیساهاى پروتستانى در اینجا از مسجدها محبوب‌تر است.
ساختمانی خارق‌العاده در پس دروازه‌هاى آهنین غول پیکر در وسط خیابان گالاتاسارى قرار دارد که دبیرستانی فرانسوى است. این دبیرستان در سال ۱۸۶۸ تاسیس شد و براى مدتى معتبرترین موسسه یادگیرى در عثمانى بود. امروزه استیکلال یک شاهراه عابر پیاده سرزنده با فروشگاه‌ها (که اکثر این فروشگاه‌ها شعبه‌هاى زنجیره‌اى بین‌المللى هستند)، رستوران‌ها، کافه‌ها و تعدادی سینما است. اهالی محلی عاشق پیاده‌روى در این مکان هستند و گاهى اوقات جمعیت زیادی به اینجا سرازیر مى‌شود. حتى در ساعات اولیه صبح هم جمعیت در اینجا غوغا مى‌کند. این همان استانبولى است که همواره بیدار است.
در قسمت بعدی راجع به هتل‌ها، رستوران‌ها و سایر اطلاعات مورد نیاز گردشگران با شما خواهیم بود.
