0

دو خصلت ناپسند از نظر پیامبر (ص)

 
khodaeem1
khodaeem1
کاربر طلایی1
تاریخ عضویت : اسفند 1389 
تعداد پست ها : 89277
محل سکونت : خراسان رضوی

دو خصلت ناپسند از نظر پیامبر (ص)

دو خصلت ناپسند از نظر پیامبر(ص)

 

پیامبر اکرم«صلّی الله علیه و آله و سلَّم» فرمودند:
خَصْلَتَانِ لَا تَجْتَمِعَانِ فِی مُؤْمِنٍ الْبُخْلُ وَ سُوءُ الظَّنِّ بِالرِّزْق[1]
دو صفت است که در مؤمن جمع نمی­شود؛ بخل و گمان بد به روزی.


شرح حدیث
در گذشته روایتی را مطرح کردیم در باب اینکه انسان نباید نام مقدس خدا را با قسم خوردن برای امور دنیایی­اش وسیله قرار بدهد. عرض کردم این اثر وضعی دارد. قسم راست هم اثر وضعی دارد. برکت را از انسان می­گیرد.


گاهی نه! از نظر درونی، انسان در ارتباط با امور دنیایی­اش بعد هم نعوذ بالله در ارتباط با خدا این جور می­شود. آن روایت از نظر ظاهری بود که از طریق نام خدا مرتّب قسم می­خورد که از این راه چیزی بدست آورد. از آن طرف عکسش، اگر بدست نیاورد را می­خواهم بگویم. چون دوتاست؛ هم جنبه­های مثبت و هم منفی. مثبتش آن بود که گفتم. حالا می­روم سراغ منفی­اش.


در این روایت که از پیغمبر اکرم هست، حضرت می­فرماید که دو خصلت هست که هیچ وقت در مؤمن نمی­آید و در او جمع نمی­شود. اوّل: مسأله بخل را می­فرمایند. بخل؛ از رذائل نفسانی است و معنایش هم این است که انسان در جایی که شرعاًو عقلاً سزاوار است از نعمتهایی را که خدا به او داده مصرف کند، مصرف نکند. (شرعاً و عقلاً). یک بخل داریم، یک اسراف داریم. بخل معنایش این است به اینکه من شرعاً وظیفه دارم مصرف بکنم، خرج نمی­کنم. دارم ولی استفاده نمی­کنم. اسراف معنایش این است که بی­جا خرج می­کنم. نباید مصرف کنم ولی مصرف می­کنم. کنار بخل که بگذاری اسراف معنایش این است به اینکه جایی که آدم شرعاً سزاوار نیست خرج بکند، نعمت الهیه را هدر بدهد. این راجع به بخل بود که نسبت به خودمان است.


مطلب دوّمی که در این روایت پیغمبراکرم می­فرماید، می­گوید: «وَ سوُءِ الظَّنِّ بِالرِّزْقِ». این یعنی چه؟ این آن جاهایی است که تو هر چه خدا را خواستی وسیله بکنی، کارسازی پیدا نکرد. من تقریباً سعی می­کنم روایاتی که می­خوانم کمی مرتبط با هم باشد. بگو ببینم در دلت چه خبر است؟ اینجاست که سوءظن و بد گمانی نسبت به رزق پیدا می­کنی. یعنی به اینکه اینجا سزاوار بود خدا به من بده، نداد. می­فهمی معنایش یعنی چی؟ خوب دقت کنید کلمه اوّل راجع به خودت است. آن راجع به خودت را می­آیی روی خداوند پیاده می­کنی. یعنی خدا نعوذ بالله بخل ورزید. بخل را معنا کردم دیگر؛ یعنی سزاوار بود به من بده، نداد. این عین بخل است. یک وقت بخل را نسبت به خودت می­گویی، یک وقت نعوذ بالله نسبت به خدا « سوء ظَّنِ بالرِّزق»، معنایش بخل نسبت دادن به خداست؛ که سزاوار بود به من بده بخل ورزید و به من نداد. نعوذ بالله. فهمیدی؟ اگر آنجا کارسازی پیدا نکرد از نظر ظاهری، می­آیی از این طرف از نظر درونی چه کار می­کنی؟ گاهی هم به شما بگویم که شما به زبان می­آورید و متوجّه هم نمی­شوید. همه شما این حرف من را گوش کنید. می­خواهم اینها را بگویم یاد بگیرید؛ که یک چیزهایی از دهانتان بیرون می­آید، مواظب باشید! می­گویی خدا نخواست. بگو ببینم اینکه می­گویی خدا نخواست، با این جمله غرضت این است که مصلحتم نبود و بجا نبود خدا به من بده، نداد. این را می­خواهی بگویی؟ که در عمق دلم راضی­ام. یا نه! می­خواهی بگویی خدا نعوذ بالله بخل ورزید؟! کدام اینها را می­خواهی بگویی؟ حواست جمع باشد. «خدا نخواست­هایی» که از دهانتان بیرون می­آید، یک وقت نکند کنارش بخواهی بگویی خدا بخل ورزید!! یعنی بجا بود به من بدهد نداد. . . آن وقت خیال می­کنی که تو خداپرستی؟ مشکلت اینجاست. نمی­فهمی این که از دهانت بیرون آمد، اگر با نارضایتی نسبت به خدا باشد، یک گره دیگر می­اندازی در کارت. اللهم صلّ علی محمّد و آل محمّد.



پی نوشت
[1] بحار الانوار جلد74، صفحه 172

 

گفتم که خدا مرا مرادی بفرست ، طوفان زده ام راه نجاتی بفرست ، فرمود که با زمزمه ی یا مهدی ، نذر گل نرگس صلواتی بفرست

جمعه 21 اسفند 1394  2:39 PM
تشکرات از این پست
دسترسی سریع به انجمن ها