از چه طریقی پی ببریم که نمازمان مورد مقبول درگاه خداوند واقع شده است؟
این سوالی است که هر نمازگزار شاید در روز سه بار از خودش بپرسد! بهترین پاسخ در این باره، سخن خداست که خداوند متعال درباره قبولی نماز، معیاری را در قرآن بیان کرده است که با کمی دقت قابل فهم است.
در آیه ۴۵ سوره عنکبوت می‌فرماید «إِنَّ الصَّلاهَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ»؛ نشانه قبولی نماز، این است که انسان از گناه دوری کند؛ زیرا نماز باعث می‌شود که انسان به یاد خداوند باشد و این، باعث خوفِ از نافرمانی می‌شود.
امام صادق علیه‌السلام در روایتی فرموده است «مَن اَحَبَّ اَن یَعلَمَ اَقُبِلَت صَلاتُهُ اَم لَم تُقبَل؟ فَلیَنظُرُ: هَل مَنِعَت صَلاتُهُ عَنِ الفَحشاءِ وَ المُنکَرِ؟ فَبِقَدرِ ما مَنَعَتهُ قُبَلَت مِنهُ!»؛ «هر کس دوست دارد، بداند نمازش قبول شده یا نه، ببیند که آیا نمازش او را از گناه و زشتی باز می دارد یا نه؟ پس به هر اندازه که نمازش او را از گناه باز بدارد، به همان مقدار نمازش قبول واقع شده است» (۲)
پی نوشت :
۱ تفسیر شبّر، ص ۶۰۵.۲ ترجمه المیزان، ج ۱۶، ص ۲۱۱.، مجمع البیان ج ۸ ص ۴۴۷
