به خوبی می‌دانیم شمار میراث جهانی یونسکو که در سراسر دنیا ثبت شده بسیار زیاد است، آثاری که هرکدام ارزش‌ها و جذابیت‌های خاص خود را دارند. اما گذشته از این، تعداد آن مکان‌هایی هم که این روزها به هر نحو در خطر نابودی هستند، کم نیست. در این مقاله قصد داریم تعدادی از مکان‌هایی را که میراث جهانی یونسکو بوده و با چالش‌های مهمی مواجه هستند، برایتان معرفی کنیم.
ماچوپیچو، پرو
این شهر گمشده‌ی فوق‌العاده زیبای اینکاها توسط یونسکو به عنوان محلی یاد شده که از رفت و آمد و عدم مدیریت درست به ستوه آمده اما هنوز در لیست مناطق در خطر قرار نگرفته است. کارشناسان پرویی در ارتباط با دود ناشی از وسایل نقلیه تا قدم‌های بدون وقفه‌ی بازدیدکنندگان که برای این شهر حکم زلزله‌ای کوچک را دارد که می‌تواند منجر به فرو ریختن معابد و دیگر بناهای آن شود، زنگ‌های خطر را به صدا درآورده‌اند.
به نظر می‌رسد تعداد بازدیدکنندگان (روزانه نزدیک به ۲۵۰۰ نفر) سلامت این مکان را به خطر می‌اندازد و بیش از ظرفیت قابل تحمل آن است. در قرن ۱۵ این شهر سلطنتی که در کوه آند پرو نهایتا برای اسکان جمعیتی که طبق تخمین‌ها به بیش از ۸۰۰ نفر نمی‌رسیدند، ساخته شده بود.
اوموری (OMORI)، ژاپن
این شهر خواب آلوده‌ی ژاپنی با سبک غربی طبق نظر کنسول جهانی مکان‌ها و یادبودها که سایت‌هایی را برای ثبت در میراث جهانی یونسکو پیشنهاد می‌دهد، هیچ ارزش برجسته‌ی جهانی ندارد. تنها جاذبه‌ی آن یک معدن نقره‌ای از بین رفته بود که زیرساخت‌های گردشگری خاصی به غیر از یک مهمان خانه‌ی هشت خوابه در آن دیده نمی‌شد. اما به دنبال لابی‌های زیاد مقامات ژاپنی، اوموری( Omori) در سال ۲۰۰۷ به عنوان میراث جهانی انتخاب شد. یکسال بعد، در حدود ۱ میلیون گردشگر را به خود دید، و سبک زندگی در این شهر ناآماده تغییر کرد.
یکی دیگر از مکان‌های بحث برانگیز در ژاپن، که سال گذشته به فهرست یونسکو اضافه شد، کارخانه‌ها و معادن انقلاب صنعتی میجی در ژاپن بود. ده‌ها هزار کره‌ای، چینی و زندانیان متفقین در جنگ، مجبور به کار در برخی از این مکان‌ها بوده اند که این امر رسانه‌های چینی را بر آن داشت فهرستی را با عنوان "به ژاپن کمک کنید تا از جنایات خود در گذشته و زمان جنگ تجلیل کند یا روی آنها سرپوش بگذارد"، منتشر کند. کره‌ی جنوبی هم خواستار این شد که ژاپن این مسئله را که از برده‌های کره‌ای برای کار استفاده می‌کرده است، روشن سازد.
لیجیانگ ، چین
در سال ۱۹۹۷ ، در میان تبلیغات گسترده، شهر ۸۰۰ ساله در استان جنوبی یون‌یان چین به عنوان یکی از سایت‌های جهانی مطرح شد و امروز یکی از مقاصد توریستی پرطرفدار در این کشور است. خارجی‌ها با سرمایه و مهارت زیاد به آن کوچ کردند و این شروع تنش در میان اقلیت‌های قومی ساکن در آن منطقه شد، کسانی که گمان می‌کردند در حال از دست دادن شهرشان هستند.
اکنون دردهه دوم قرن بیستم، بالای ۹۰ درصد از خیابان‌های واقع در میدان‌های قدیمی در دستان تازه واردها است. قبل از تعیین شدن به عنوان میراث جهانی، شمار بازدیدکنندگان از سالانه حدود ۱۵۰ هزار نفر به ۲.۸ میلیون نفر در سه سال بعد از آن رسید و سال گذشته به نزدیک ۱۶ میلیون نفر افزایش یافت. خانه‌های جذاب این منطقه در واقع یک کپی از نمونه‌های قدیمی آن است زیرا در زلزله‌ای در سال ۱۹۹۶ تقریبا تمامی قسمت‌های این شهر قدیمی ویران شد.
مون سن میشل، فرانسه
این جزیره‌ی کوچک و دوراز ساحل، با وجود یک صومعه‌ی قدیمی خیره‌کننده بالای آن که مربوط به قرن هشتم است، اولین میراث جهانی فرانسه بوده و در میان نخستین مکان‌های انتخابی یونسکو قرار دارد. این مکان پیشتر و در قرون وسطی یک مقصد زیارتی بسیار مهم محسوب می‌شده که دستخوش تغییرات زیادی قرار گرفت اما همیشه همانطور رومانتیک و وفادار ماند حتی زمانی که در انقلاب فرانسه به عنوان زندان از آن استفاده می‌شد.
با داشتن جمعیتی در حدود ۵۰ نفر و مساحتی که تنها ۱۰۰ هکتار است، در حال حاضر بیش از ۲.۸ میلیون بازدیدکننده در سال دارد. به گفته‌ی مجله‌ی Smithsonian، خیابان‌های باریک و قرون وسطایی آن مملو از گردشگرانی است که شانه به شانه‌ی یکدیگر حرکت می‌کنند، شبیه به مسافران مترو در ساعت‌های شلوغ در خیابان‌های اصلی که دارای انواع کافی‌شاپ‌ها، هتل‌ها، رستوران‌ها و فروشگاه‌ها هستند که هر نوع سوغاتی را که تصورکنید، در آنها می‌توانید خریداری کنید.
