مجموعه اشعار شهادت حضرت زهرا (س)

گریه های تو عذاب آور شده

بسترت دریای اشک تر شده

شدت خونابه می گوید به من

دیگر این شب ها شب آخر شده

من نمی دانم خدا،در بیت وحی!!

سوره ی کوثر چرا پرپر شده؟

ضرب سیلی آنقدر بد بوده که-

دیدگان کوچه حتی تر شده

گاه می بینم که بی پروا حسن

بین گریه خیره سمت در شده

با کنایه آن دو می پرسند علی-

حال و روز همسرت بهتر شده؟؟

شاعر: روح الله نوروزی

نه سال با تو شد سپری روزگار من

تنهافقط تو بوده ای غمخوار و یارمن

نه سال با تو زندگی ام عاشقانه بود

من مرد خانه بودم و تو خانه دار من

ناراحتی من همه این است ؛ میروی

خوشحال می شوم نروی از کنار من

در بین آن کشاکش و در بین ازدحام

 جز تو نبود هیچ کسی پاسدار من

از آن زمانکه خوردبه بازوی تو غلاف

خانه نشین شده بخدا ذوالفقار من

دستم به بند بود که دستت شکسته شد

در پیش تو شکست غرور و وقار من

شاعر:محمد حسن بیات لو

بر روی لوح زندگی من قلم زدند

یک زندگی سرد برایم رقم زدند

با فاطمه چه زندگی ام روبراه بود

ای عمق چاه  زندگی ام را بهم زدند

ای عمق چاه همسر مظلومه ی مرا

پیش نگاه مضطر من از ستم زدند

آخر خودت بگو که من این غم کجا برم

بر روی جسم فاطمه ی من قدم زدند

شاعر:علی حسنی

کوچه تفسیرش برایم مشکل است

دشمنت حج و نمازش باطل  است

 تا همیشه زیر  لب می گفت حسن؛

ای مدینه این " مغیره " قاتل است

شاعر:روح الله نوروزی

افضل الاعمال من گریه برای فاطمه است

برکت این زندگی از روضه های فاطمه است

درس توحیدم بوَد زهرا شناسی، زین سبب

می پرستم آن خدایی که خدای فاطمه است

منکر این روضه ها! بشنو که گفته رهبرم

روزی یک سالِ کشور در عزای فاطمه است

چشم دل واکردم و دیدم که قرآنِ خدا

آیه هایش یک به یک مدح و ثنای فاطمه است

هیچ کس با پای خود در مجلس روضه نرفت

هرکجا روضه بوَد، مهمانسرای فاطمه است

گرچه باشد قبر او بین قلوب شیعیان

عالم امکان ولی دولتسرای فاطمه است

خلقت جنت برای شیعه ی حیدر بود

نار، جای منکرین بی حیای فاطمه است

بین قبرم دو ملک تا سینه ام را بو کنند

پیش خود گویند:«به به، این گدای فاطمه است»

روز محشر سینه زن هایش شفاعت می کنند

این شفاعت برکتِ شال عزای فاطمه است

نیست ذکری برتر از ذکر شریف فاطمه

افضل الاعمال من گریه برای فاطمه است

مثل شمع سحری آب شدی از گریه

از خودت بی خبری آب شدی از گریه

بسترت خیس شد از اشک بیا گریه نکن

ناله ها از نفس انداخت تو را گریه نکن

دل من از نفسِ سوخته ات آگاه است

مثل اینکه شبِ بی مادریم در راه است

لحظه ها سخت تر از سخت به تو میگذرند

زخم ها گرچه که مخفی ست ولی جلوه گرند

زهرۀ خانۀ حیدر چه شده خاموشی

ساکتی مادر من یا نکند بیهوشی؟

مثل تنهایی بابا چقدر تنهایی

دور کن از سرِ خود فکر سفر تنهایی

طرحی از قامت چون کوه تو باقی مانده

سایه ای از تن مجروح تو باقی مانده

بعد از آن کوچه ی باریک بهم ریخته ای

از همان لحظه ی تاریک بهم ریخته ای

یگانه مادرِ خون خدا، خدای تو کیست؟

بهشت، شیربهای تـو، خونبهـای تو کیست؟

جهـان بـه نـزد سـرای تـو سائـل اعماست

وگرنـه محـرم خـاک درِ سرای تـو کیست؟

کـسی کـه عـارف قــدرِ محبتت بـاشد

جز آنکه گفت به نزد تو من فدای تو کیست؟

قسم بـه طـول نمازت بگو خداوندی

که می‌دهد عوضِ زخمهای پای تو کیست؟

بــه رحمتـی کــه دعـا می‌کنی به همسایه

بگو که در دو جهان لایق دعای تو کیست؟

ای استجـابت پیـش از دعا! به غیر رسول

بگو کسـی که دعا می‌کند برای تو کیست؟

نسیمی از نفست زینب است و زینت عرش

غباری از قدمت فضّه شد، طلای تو کیست؟

چرا باید خروش اشک هایت بی صدا باشد

ببار ای آسمان من که رازم بر ملا باشد

ببار ای آسمان مرتضی هم روز و هم شب را

که تنها گریه تو یار تنهایی ما باشد

چرا از چادرت باید بفهمم حال و روزت را

چرا همراز تو دیگر نباید مرتضی باشد

چرا این قدر رو می گیری از من آفتاب من

نمی خواهی ببینم گوشه چشم تو را؟ باشد

مخوان ای زندگی من دعای مرگ را دیگر

مخواه ای آشنایم غربتم را از خدا باشد؟

تو باید سالهای سال ماه خانه ام باشی

و باید سایه ات روی سر این طفلها باشد

صدای در، نگاه کودکان خیره به سوی توست

ولی ای کاش این بار آشنا باشد

بریز آب روان اسماء ولی آهسته آهسته

به طفلانم بگو تا گریه هاشان بی صدا باشد

ولی در زیر پیراهن عجب داغی خدای من

همین؟ می خواستی آتش بگیرم با وفا؟ باشد