زهرا در سجاده بندگى
در تمام دنیا، عابدتر از فاطمه (علیها السلام) یافت نمى شود؛ او به حدى براى عبادت برپا مى ایستاد که پاهایش ورم مى کرد.[1] بارى، عبادت هایى که از حضرت فاطمه زهرا (علیها السلام)، گزارش شده است با آنچه تا به حال دیده یا شنیده ایم، بسیار متفاوت است. آن حضرت در دوران کوتاه عمرشان، با عبادت هایى بى نظیر به فتح رفیع ترین قله هاى بندگى و عبودیت نایل آمدند؛ به گونه اى که عبادات ایشان با عبادت هاى انبیا، اولیا و دیگر دوستان خداوند، چه از لحاظ کمیت و چه از لحاظ کیفیت، قابل مقایسه نیست: خجل از سبحه سجّاده زهدت یحیى *** بنده قدس تو عیسى و کنیزت مریم فخر جاروب کشىِّ حَرَمت با حوّا *** شرف بندگى خاک درت با آدم.[2]) توصیف کمیت و کیفیت عبادت فاطمه زهرا (علیها السلام) کارى است وراى امکان که جز از عهده خداوند و برگزیدگان خاص او بر نمى آید. در عظمت عبادت او همین بس که خداوند عالمیان به وصف عبادات او و یگانه کفو و همتایش،[3] على (علیه السلام) مى پردازد. آرى، اوج عبادت آن حضرت، در آخرین آیات سوره آل عمران، از کلام خداوند رحمان، جلوه نُموده است: اَلَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا و قُعُودًا وَ عَلَى جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَکَّرُونَ فِى خَلْقِ السَّموَاتِ وَ الْأَرْضِ...؛[4] آنان که خداى را [در همه حال؛ ]ایستاده، نشسته و خفته بر پهلوهاشان یاد مى کنند و در آفرینش آسمان ها و زمین مى اندیشند...) عبادت فاطمه (علیها السلام) از لحاظ کمیت، تا بدان حد گسترده است که در لحظه لحظه زندگى او حضور و ظهور دارد؛ رفتار او، گفتار او، نگاه او، تلاش او، نفس کشیدن او و هر لحظه شب و روز او عبادت بود.[5] او هر شب بعد از خوابانیدن بچه ها و فراغت از دیگر وظایف خانه دارى، بر سجاده عبادت به نماز مى ایستاد؛ تا جایى که پاهاى مبارکش کبود و متورّم مى شد.
[1]. بحارالانوار: ج43، ص 75، روایت 62.
[2] شعر از مرحوم آقابزرگ قمى. اختران ادب: ج 1 ص 82.
[3] بحارالانوار: ج43، ص 107، روایت 22.
[4] آل عمران (3): 191 ـ 195.
[5]رسول الله (صلى الله علیه وآله): یَا سَلْمَانُ! إِنَّ فَاطِمَةَ، مَلَأَ اللَّهُ قَلْبَهَا وَ جَوَارِحِهَا إِیْمَانًا إِلَى مَشَاشِهَا تَفَرَّغَتْ لطاعَةِ اللّه
