رازی، كه دلم ز جان همی داشت نهفت

اشكم به زبان حال با خلق بگفت

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاك

بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود

راه حق را كی توان پیمود با بار تعلق

كاین سفر،ره توشه ای غیر از سبكباری ندارد

راه عشق ار چه كمینگاه كمانداران است

هر كه دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد

راهم شراب لعل زد ای میر عاشقان

خون مرا به چاه زنخدان یار بخش

راهم مزن به وصف زلال خضر كه من

از جام شاه جرعه كش حوض كوثرم

راهی بزن كه آهی بر ساز آن توان زد

شعری بخوان كه با او رطل گران توان زد

راهیست راه عشق كه هیچش كناره نیست

آن جا جز آن كه جان بسپارند چاره نیست

رحم آر بر دل من كز مهر روی خوبت

شد شخص ناتوانم باریك چون هلالی

رحم كن بر من مسكین و به فریادم رس

تا به خاك در آصف نرسد فریادم

رخ برافروز كه فارغ كنی از برگ گلم

قد برافراز كه از سرو كنی آزادم

رخم ماند بدان اول، دلم ماند بدان ثانی

نصیب من شود در وصل آن پیراهن دیگر؟

رسد آدمی به جایی كه بجز خدا نبیند

بنگر كه تا چه حد است مقام آدمیت

رسم بد عهدی ایام چو دید ابر بهار

گریه اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد

رسم عاشق كشی و شیوه شهرآشوبی

جامه‌ای بود كه بر قامت او دوخته بود

رسید باد صبا غنچه در هواداری

ز خود برون شد و بر خود درید پیراهن

رسید مژده كه آمد بهار و سبزه دمید

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

رسید مژده كه ایام غم نخواهد ماند

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

رسید موسم آن كز طرب چو نرگس مست

نهد به پای قدح هر كه شش درم دارد

رسیدن گل و نسرین به خیر و خوبی باد

بنفشه شاد و كش آمد سمن صفا آورد

رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار

دستم اندر دامن ساقی سیمین ساق بود

رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد

همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع

رفتی و رفتن تو داغی  نهاد بر دل

از كاروان چه مانده جز آتشی  به  منزل

رفیق خیل خیالیم و همنشین شكیب

قرین آتش هجران و هم قران فراق

رفیقان چنان عهد صحبت شكستند

كه گویی نبوده‌ست خود آشنایی

رقص بر شعر تر و ناله نی خوش باشد

خاصه رقصی كه در آن دست نگاری گیرند

رقصیدن سرو و حالت گل

بی صوت هزار خوش نباشد

رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم

سر حق بر ورق شعبده ملحق نكنیم

رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت

مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد

رموز مستی و رندی ز من بشنو نه از واعظ

كه با جام و قدح هر دم ندیم ماه و پروینم

رموز مصلحت ملك خسروان دانند

گدای گوشه نشینی تو حافظا مخروش

رنج ما را كه توان برد به یك گوشه چشم

شرط انصاف نباشد كه مداوا نكنی

رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه كار

كار ملك است آن كه تدبیر و تامل بایدش

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد كس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

رندی آموز و كرم كن كه نه چندان هنر است

حیوانی كه ننوشد می و انسان نشود

رنگ خون دل ما را كه نهان می‌داری

همچنان در لب لعل تو عیان است كه بود

رنگ همه خام وچنان پیچ و تاب

منتظرم تا چه برآید ز آب؟

ره رو منزل عشقیم و ز سرحد عدم

تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم

روز اول كه سر زلف تو دیدم گفتم

كه پریشانی این سلسله را آخر نیست

روز در كسب هنر كوش كه می خوردن روز

دل چون آینه در زنگ ظلام اندازد

روز ماه رمضان زلف میفشان  كه فقیه

بخورد روزهُ خود را به گمانی كه شب است

روز محشر كه سر از خاك لحد برداریم

نام نیكوی تو نقش است به پیشانی ما

روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده

تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم

راز دل را پیش کس مگو                  مگر پیش مادر