خوش بخت کسی است که به یاد رستاخیز باشد و زندگی را در مرز کفایت نگه دارد و به آن قانع بوده و از ریخت و پاش اجتناب نماید. یعنی کسانی که به یاد آخرت هستند، صفت نیک قناعت و قانع بودن به اندک را پیشه‌ی خود ساخته و از حرص به مال دنیا و زیاده خواهی چشم پوشی و اجتناب می‌نمایند. زیرا آنان هیچ‌گونه دل بستگی به دنیا و مطاع فریبنده آن ندارد، چون که دنیا را خانه ابدی و همیشه گی (دار مقر) نمی‌دانند، بلکه دنیا را خانه گذر و محل عبور (دار ممر) می‌دانند. هیچ عاقلی روی دریای متلاطم خانه بنا نمی‌کند زیرا هرلحظه احتمال فرو رفتنش در قعر آب وجود دارد