يا ايها الذين آمنوا لا تسخر قوم من قوم عسي ان يکونوا خيرا منهم و لا نساء من نساء عسي ان يکن خيرا منهن و لا تلمزوا انفسکم و لا تنابزوا بالالقاب بئس الاسم الفسوق بعد الايمان و من لم يتب فاولئک هم الظالمون"(حجرات:11).‏

در اين آيه شريفه، خداي متعال نخست به مؤمنان سفارش مي‌کند که مبادا يکديگر را مسخره کنند. بعد بر اساس يک تحليل روانشناختي دست روي ريشه رواني و علت اصلي اين کار ناپسند گذاشته مي‌فرمايد: چه بسا کساني را که بد مي‌پنداريد و نقصها و کمبودهايي در آنان سراغ داريد و بدين جهت آنان را مسخره مي‌کنيد، از خود شما بهتر و نزد خدا عزيزتر از شما باشند. اين آيه شريفه نکته اخلاقي بسيار مهمي را گوشزد مي‌کند که هم جنبه فردي دارد و هم جنبه اجتماعي، و آن اين است که هيچ کس حق ندارد ديگري را پست‌تر از خود بداند که چنين انديشه‌اي براي مؤمن و روح ايماني و تربيت اسلامي و الهي وي بسيار زيانبار خواهد بود.