در اول اسارت كه عراقي‌ها به ما حقوق نمي‌دادند و پولي هم نداشتيم كه با آن بتوانيم سوزن بخريم، از سيم خاردار استفاده مي‌كرديم.
آن‌قدر سيم را روي سنگ مي‌ساييديم تا به صورت سوزن درمي‌آمد. ميخ‌هاي فولادي بود كه كابل‌هاي برق را در سيمان‌ها زده بودند. اين ميخ‌هاي فولادي را از ديوار بيرون مي‌كشيديم و انتهاي آن‌ها را سوراخ مي‌كرديم و سوزن درست مي‌شد.
كفش‌هايي متعلق به عراقي‌ها بود كه فنر داشت. بچه‌ها توسط آن فنرها قيچي درست مي‌كردند. زماني كه نخ داشتيم از حوله استفاده مي‌كرديم و نخ مي‌كشيديم و پيراهن‌هاي پاره‌ي خود را وصله مي‌زديم.

منبع: كتاب فرهنگ آزادگان جلد5   -  صفحه: 174  

راوي: محسن آهنگران_ بعقوبه_ كمپ 18