اين اصطلاح براي كساني كه زياد شوخي مي‌كردند يا مرتب به مرخصي شهري مي‌رفتند و در حال تماس تلفني و تلگرافي با خانواده بودند و كمتر در نماز جماعت و مراسم دعا و نيايش حاضر مي‌شدند،‌ به كار مي‌رفت. افرادي كه آماده‌ي مرخصي رفتن بودند نيز بي‌نصيب نمي‌ماندند.

 

منبع :كتاب فرهنگ جبهه (اصطلاحات)   -  صفحه: 50