از ساعت 3:30 بعد از ظهر احساس اضطراب عجيبي بر همه مستولي شد. كار به جايي رسيده بود كه علي‌رغم تلاش بسيار پزشكان همه منتظر وقوع معجزه بوديم. امام (ره) از ساعت يك و نيم بيهوش بودند و ما هيچ عكس‌العملي از ايشان نمي‌ديديم. هنگام اذان مغرب پزشكان امام (ره) را صدا زدند و گفتند: « آقا! وقت نماز است. » يك‌باره امام (ره) عكس العمل نشان دادند. همه‌ي ما شاهد آن بوديم كه ايشان در حالت بيهوشي با حركات دست و ابرو نماز مغرب را به جا آوردند.

منبع: كتاب نمازعاشقان