تا آتشِ جوعِ رمضان چهره برافروخت

از نامه‌ی اعمال، سیاهی چو دُخان رفت

 برداشت ز دوشِ همه کس بارِ گنه را

چون باد، سبک آمد و چون کوهِ گران رفت

صائب تبریزی