روز در كسب هنر كوش كه می خوردن روز

دل چون آینه در زنگ ظلام اندازد

روز ماه رمضان زلف میفشان  كه فقیه

بخورد روزهُ خود را به گمانی كه شب است

روز محشر كه سر از خاك لحد برداریم

نام نیكوی تو نقش است به پیشانی ما

روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده

تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم