بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين نتايج بينايي و كالبدشناختي درمان جراحي جداشدگي شبكيه ناشي از سوراخ ماكولا در چشم‏هاي دچار نزديك‏بيني شديد در بيماران مراجعه‏كننده به مركز پزشكي شهيد لبافي‏نژاد طي سال‏هاي 80-1371.
روش پژوهش: مطالعه به روش بررسي داده‏هاي موجود انجام شد. پرونده همه بيماران مبتلا به نزديك‏بيني شديد كه به علت جداشدگي شبكيه ناشي از سوراخ ماكولا، تحت عمل جراحي قرار گرفته بودند مورد بررسي قرار گرفت. ويژگي‏هاي فردي و بيماري افراد، ديد اصلاح‏شده قبل از عمل، موفقيت كالبدشناختي، ديد نهايي در آخرين پيگيري و مدت پىگيري، بررسي و مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند.
يافته‏ها: تحقيق بر روي 28 چشم از 27 بيمار شامل 26 زن (96 درصد) انجام شد. ميانگين سن بيماران 8/59 سال و ميانگين مدت پيگيري آنان 3/17 ماه بود. ميزان طول قدامي- خلفي چشم‏ها 74/2±1/29 ميلي‏متر و ميزان نزديك‏بيني 1/3±4/16- ديوپتر بود. هفتادويك درصد از بيماران، استافيلوماي خلفي قابل توجهي داشتند. موفقيت كالبدشناختي در 2/92 درصد و بهبود بينايي در 7/85 درصد از موارد حاصل شد. در هيچ‏كدام از بيماران، عارضه قابل توجهي حين عمل گزارش نشده بود. شصت درصد از چشم‏ها به بيش از يك عمل جراحي نياز پيدا كردند.
نتيجه‏گيري: به نظر مي‏رسد در موارد جداشدگي شبكيه ناشي از سوراخ ماكولا در چشم‏هاي دچار نزديك‏بيني شديد، جداشدگي موضعي را در برخي بيماران بتوان با تزريقSF₆  به داخل زجاجيه درمان كرد. در موارد پيچيده‏تر و وجود استافيلوماي خلفي، توصيه ما انجام پارس‏پلانا ويتركتومي و با توجه به عدم فعاليت پمپ اپي‏تليوم پيگمانته شبكيه در اين چشم‏ها، استفاده از تامپوناد روغن سيليكون به طور بلندمدت مي‏باشد.