بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين اختلالات ديد رنگ در بيماران مبتلا به نزديک بيني محوري.
روش پژوهش: پژوهش به روش مقطعي بر روي همه افرادي انجام شد که به صورت مستمر از بهمن 1379 تا پايان تيرماه 1380 به درمانگاه بيمارستان فارابي مراجعه نمودند و به تشخيص قطعي نزديک بيني محوري رسيدند. معيارهاي ورود به مطالعه شامل سن 17 تا 40 سال، نزديک بيني شديدتر از 6.00- و قطر قدامي - خلفي چشم بيش از 26 ميليمتر و معيارهاي خروج شامل ديستروفي ماکولا، گلوکوم، سابقه جراحي و ديابت بودند. بررسي ديد رنگ با استفاده از آزمونD 15  در همه بيماران با عينک انجام شد. ارتباط ميزان ديد، ميزان نزديک بيني و قطر قدامي - خلفي چشم با بروز اختلال ديد رنگ به وسيله آزمون دقيق فيشر و کاي دو مورد قضاوت آماري قرار گرفت و خطر نسبي هر يک در بروز اختلال ديد رنگ تعيين گرديد.
يافته ها: تحقيق بر روي 40 بيمار شامل 60 درصد مرد و 40 درصد زن و ميانگين سني 26.1 سال انجام شد. چهار چشم از مطالعه حذف شدند. در 76 چشم مورد مطالعه، ميانگين قدرت کروي، 11.32- و ميانگين سيلندر 2.34- ديوپتر بود. به طور کلي اختلال ديد رنگ در 26 چشم (34.2 درصد) مشاهده شد (CI_%95; 23.5-44.9). نوع اختلال رنگ در 84.6 درصد از نوع تريتان (نقص ديد رنگ در طول موج آبي - زرد) بود. در چشم هاي با قطر قدامي - خلفي 29 ميليمتر، 57.1 درصد اختلال ديد رنگ وجود داشت (RR=2.2, P<0.01). در چشم هاي با نزديک بيني (12-) ديوپتر، 51.9 درصد اختلال ديد رنگ وجود داشت (RR=2.1, P<0.02). در چشم هاي با حدت بينايي 20.30 يا بيشتر، 12.5 درصد و در چشم هاي با ديد کمتر از 20.30، 44.2 درصد اختلال ديد رنگ مشاهده شد (RR=3.5, P<0.01).
نتيجه گيري: در نزديک بيني محوري شديد، اختلال ديد رنگ وجود دارد که در بيشتر موارد از نوع تريتان (نقص ديد رنگ آبي - زرد) است. با افزايش قطر قدامي - خلفي کره چشم، ميزان بروز اين اختلال افزايش مي يابد.

 نسخه قابل چاپ