بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه ايجاد سندرم آنتي الويشن در جابه جايي قدامي عضله مايل تحتاني به دو روش Parks وKennet Wright .
روش پژوهش: اين کارآزمايي باليني بر روي 24 بيمار مبتلا به پرکاري عضله مايل تحتاني انجام شد.
عمل جراحي جابه جايي قدامي عضله مايل تحتاني در 12 بيمار به روش پارکز و در 12 بيمار به روش KW انجام شد. ميزان بروز سندرم آنتي الويشن در داخل هر گروه با آزمون مک نمار و بين دو گروه با آزمون دقيق فيشر مورد قضاوت آماري قرار گرفت.
يافته ها: بيماران مورد مطالعه شامل 16 مرد و 8 زن بودند. در روش پارکز، 2 بيمار (16.7 درصد) دچار سندرم آنتي الويشن شدند و در روش KW هيچ يک از بيماران مبتلا به اين سندرم نشدند که اين اختلاف به لحاظ آماري معني دار نبود.
نتيجه گيري: با توجه به اين که در روش KW، رشته هاي خلفي عضله مايل تحتاني کم تر از روش پارکز به سمت قدام جابه جا مي شوند، به نظر مي رسد روش KW بهتر از روش پارکز باشد. با توجه به محدوديت هاي اين تحقيق، انجام پژوهش هاي بيش تر ضرورت دارد.

 نسخه قابل چاپ