بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي اثر اختلاف اندازه قرنيه دهنده- گيرنده با درنظر گرفتن اثر طول قدامي- خلفي زجاجيه، بر روي ميزان عيب انكساري ايجاد شده پس از پيوند قرنيه در مبتلايان به قوز قرنيه.
روش پژوهش: تحقيق به روش كارآزمايي باليني دوسوكور در مبتلايان به قوز قرنيه كه نياز به پيوند داشتند، انجام شد. قبل از انجام پيوند، طول قدامي، خلفي زجاجيه در همه بيماران اندازه گيري شد و سپس بيماران به صورت تصادفي در 2 گروه قرار گرفتند. در يك گروه از اختلاف اندازه دهنده- گيرنده 0.25 ميلي متر و در گروه دوم از اختلاف اندازه 0.5 ميلي متر استفاده شد. كليه عمل ها توسط يك جراح (م.ع.ج) با يك روش بخيه و با استفاده از يك نوع ترفاين (مكشي هسبرگ) و پانچ مربوط به آن انجام شد. ميزان عيب انكساري و ديد نهايي دو گروه در 12 ماه پس از پيوند و 2 ماه پس از برداشتن بخيه ها مقايسه شد.
يافته ها: از 36 بيمار مورد مطالعه، 30 بيمار كه دوره پي گيري آن ها كامل بود، مورد بررسي قرار گرفتند و در هر گروه15 بيمار وجود داشت. به طور كلي، ميزان عيب انكساري معادل كروي در گروه 0.25 ميلي متر به امتروپي نزديك تر از گروه 0.5 ميلي متر بود (1.1- در مقابل 2.5- ديوپتر) و پس از برداشتن بخيه ها نيز اختلاف مذكور باقي ماند (1.9- در مقابل 3.2- ديوپتر). اين اختلاف در زيرگروه داراي طول قدامي- خلفي زجاجيه اي بين 17.7-16.2 ميلي متر، آشكارتر بود ولي هم چنان گروه 0.25 ميلي متر به امپروپي نزديك تر بود.
نتيجه گيري و پيشنهاد: براي پيوند قرنيه در مبتلايان به قوز قرنيه، اختلاف اندازه قرنيه گيرنده و دهنده 0.25 ميلي متر نسبت به 0.5 ميلي متر، عيب انكساري كم تري ايجاد مي كند. طول قدامي- خلفي زجاجيه قبل از انجام پيوند مي تواند معيار كمك كننده اي براي انتخاب بهترين اختلاف اندازه 0.25 ميلي متر، نتايج بهتري از اختلاف اندازه 0.5 ميلي متر به دست مي آيد. انجام تحقيق مشابه در محدوده هاي خارج از حد مذكور پيشنهاد مي گردد.

 نسخه قابل چاپ