بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين تاثير استروييد موضعي در پيش گيري از بروز كراتيت لايه اي منتشر (DLK) پس از ليزيك.
روش پژوهش: اين مطالعه به صورت كارآزمايي باليني دوسوكور بر روي 101 فرد كانديد ليزيك انجام شد. همه بيماران قبل از عمل تحت معاينه چشم پزشكي قرار گرفتند و چشم هاي واجد شرايط ليزيك، به طور تصادفيبه دو گروه درمان (100 چشم) و شاهد (98 چشم) تقسيم شدند. از يك روز قبل از عمل در چشم گروه درمان بتامتازون 0.1 درصد و در چشم شاهد قطره دارونما هر 4 ساعت شروع شد و از يك ساعت قبل از عمل، با فاصله هر 5 دقيقه، تا 6 بار ادامه يافت. جراحي ليزيك در موارد دوطرفه، به طور هم زمان بر روي هر دو چشم انجام مي پذيرفت. درجه بندي DLK براساس Linebarger- Lindstorm انجام شد. بيماران پس از عمل، به طور روزانه طي هفته اول و سپس (به جز در موارد خاص) يك ماه و سه ماه پس از عمل، تحت معاينه و پي گيري از نظر ديد، رفركشن و درجه بندي و درجه بندي DLK توسط فرد ديگري كه از برنامه دارويي قبل از عمل اطلاعي نداشت، قرار گرفتند. بيماران حداقل يك هفته و حداكثر 3 ماه پي گيري شدند.
يافته ها: تحقيق در نهايت بر روي 98 چشم در گروه درمان و 96 چشم در گروه شاهد انجام شد. ميزان رفركشن و ديد دو گروه ، قبل از ليزيك و هم چنين بعد از ليزيك، يكسان بود. در گروه درمان، 55 چشم (56 درصد) دچار DLK شدند كه 44 چشم (45 درصد) دچار DLK مرحله I و 11 چشم (11 درصد) دچارDLK  مرحله II شده بودند. در گروه شاهد، 36 چشم (37.5 درصد) دچار DLK شدند كه 29 چشم (30.2 درصد) در مرحله I و 7 چشم (7.3 درصد) در مرحله II بودند. اختلاف بروز DLK بين دو گروه از نظر آماري معني دار نبود. در هيچ يك از دو گروه، مراحل شديدترIII) DLK  و (IV مشاهده نگرديد.
نتيجه گيري: به رغم نقش موثر استروييدها (موضعي و سيستميك) در درمان DLK، استروييد موضعي قادر به پيش گيري از بروز DLK بعد از ليزيك نمي باشد.

 نسخه قابل چاپ