بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين اثر تزريق زيرتنوني خلفي تريامسينولون استونايد بر وضعيت بينايي و آناتوميك چشم در مبتلايان به ماكولوپاتي ديابتي شديد كه مناسب ليزردرماني نيستند.
روش پژوهش: تحقيق به روش كارآزمايي باليني تصادفي شده شاهددار دوسوكور بر روي 64 چشم از 38 بيمار در دو گروه شاهد و درمان، هر دو گروه شامل 32 چشم انجام شد. در گروه شاهد، 0.1 ميلي متر ليدوكايين 2 درصد به صورت زيرملتحمه و در گروه درمان، 40 ميلي گرم تريامسينولون استونايد به صورت زيرتنوني خلفي، دوبار به فاصله دو ماه تزريق گرديد و بيماران به مدت 4 ماه بعد از تزريق اول پي گيري شدند. ديد اصلاح شده، تغييرات عكس رنگي ته چشم، آنژيوگرافي با فلورسين وOCT ، در مراحل قبل و 4 ماه بعد از تزريق اول در همه چشم ها كنترل گرديد.
يافته ها: بهترين ديد اصلاح شده قبل از مداخله، در گروه شاهد 0.39±0.93 لاگمار و در گروه درمان 0.38±0.75 لاگمار بود كه در 4 ماه پس از مداخله، به ترتيب به 0.48±0.88 و 0.42±0.71 لاگمار رسيد. تفاوت دو گروه از نظر بهترين ديد اصلاح شده قبل و بعد از مداخله، معني دار نبود. ميزان ضخامت مركزي ماكولا قبل از مداخله، در گروه شاهد 119.1±388.2 ميكرون و در گروه درمان 153.6±392.2 ميكرون (P=0.9) و در پايان مطالعه، به ترتيب 375.4±154.66 و 180.04±377.37 ميكرون (P=0.6) بود. هم چنين هيچ تفاوت معني داري بين دو گروه از نظر اگزوداي سخت، اندازه ناحيه بدون رگ فووآ و تغييرات نشتي وجود نداشت. در 2 چشم از گروه درمان، فشار داخل چشم به بالاي 2 ميلي متر جيوه رسيد كه به وسيله دارو كنترل گرديد.
نتيجه گيري: تزريق زيرتنوني خلفي تريامسينولون استونايد در موارد CSME شديد كه مناسب ليزردرماني نمي باشند، موجب بهتر شدن وضعيت بينايي و آناتوميك چشم نمي شود.

 نسخه قابل چاپ