بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين تاثير رتينوپكسي با ليزر ديود در مبتلايان به جداشدگي رگماتوژن شبكيه در بيماران كانديد عمل باكلينگ اسكلرا.
روش پژوهش: به روش كارآزمايي باليني از نوع مقايسه قبل و بعد، 69 چشم از 66 بيمار واجد شرايط مطالعه، مورد بررسي قرار گرفتند. براي رتينوپكسي، از ليزر ديود با قدرت 300 تا 950 ميلي وات استفاده شد. بيماران حداقل 3 ماه پيگيري شدند. تاثير درمان بر ميزان ديد بيماران، ميزان موفقيت آناتوميك در اتصال شبكيه و بروز عوارض تعيين گرديد و مورد قضاوت آماري قرار گرفت.
يافته ها: در 64 چشم (92.8 درصد)، شبكيه پس از عمل باكلينگ اسكلرا، متصل شد. در 4 چشم باكلينگ اسكلرا دو بار انجام شد(Modification) . در 2 چشم، رتينوپكسي از روي ايمپلانت سيليكوني انجام شد. در 5 چشم پس از عمل،PVR  درجه C ظاهر شد (7.2 درصد) كه دو موردشان قبل از عمل نيز PVR درجه B داشتند. بهترين ديد اصلاح شده، از 1.5±1.22 لاگمار قبل از عمل به 1.75±0.73 لاگمار بعد از عمل رسيد(P<0.02) . در 95 درصد چشمهايي كه شبكيه آنها متصل شد، ديد بهتر شد يا بدون تغيير ماند. در 12 چشم، حين انجام رتينوپكسي، سوراخ ريز شبكيه ايجاد شد كه تاثيري در اتصال شبكيه نداشت. عارضه ديگري از رتينوپكسي با ليزر ديود مشاهده نشد.
نتيجه گيري: ايجاد واكنش كوريورتينال به وسيله رتينوپكسي با ليزر ديود به جاي كرايوپكسي، در عمل باكلينگ اسكلرا، روش موثر و بي خطري است. امتياز اصلي آن نسبت به كرايوپكسي، قابليت كاربرد آن از روي ايمپلانتهاي سيليكوني است.

 نسخه قابل چاپ