بانک مقالات بینایی

كاهش بينايي ناشي از نظاره خورشيدگرفتگي، پديده شناخته شده اي است ولي به رغم اخطارهاي مكرر، عده اي كه سعي در ديدن خورشيدگرفتگي داشته اند دچار كاهش بيماري شدند. در اين مطالعه طولي، 34 بيمار (62چشم) كه به علت كاهش ديد بعد از نگاه به خورشيدگرفتگي در تاريخ 20 مرداد 1378 مراجعه كرده بودند از نظر سن، جنس، وسيله و زمان نگاه كردن به خورشيدگرفتگي، مورد بررسي قرار گرفتند. حدت بينايي، در زمان مراجعه و نيز به فاصله 2.1 و 6 هفته ثبت گرديد. تعداد 38 چشم تا 6 ماه، 22 چشم تا 12 ماه، 16چشم تا 24 ماه، 8 چشم تا 36 ماه پي گيري شدند. ناحيه ماكولا توسط افتالموسكوپ مستقيم، عدسي 90 و سه آينه مورد بررسي قرار گرفت. آنژيوگرافي با فلورسين (FA) براي چهار بيمار و آزمايش صفحه شطرنجي آمسلر براي همه بيماران انجام شد. بهبود بينايي در 90 درصد بيماران در پايان 6 هفته و در همه بيماران بعد از 6 ماه ملاحظه گرديد. زمان رصد كردن، نوع محافظ،  سن و جنس، در كاهش ديد اوليه با بهبود ديد نهايي بي تاثير بودند. بهبود ديد نهايي فقط با ديد اوليه ارتباط داشت. بيماراني كه ديد اوليه انها 10.5 يا بيش تر بود، شانس زيادي داشتند كه ديد نهايي آنها به 9.10 يا بيشتر برسد. در 8 چشم، ضايعه ماكولا بين 50 تا 100 ميكرون در فووآ ملاحظه گرديد.FA  براي تشخيص ضايعه كمك كننده نبود اما آزمايش صفحه آمسلر در 8 چشم (23.4درصد) اختلال ديد در ميدان بينايي را نشان داد. عوارض ديررس بينايي در هيچ كدام از بيماران ديده نشدند. ارتباط مشخصي بين كاهش بينايي اوليه و ضايعه قابل تشخيص در فووآ وجود داشت.

 نسخه قابل چاپ