بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي و مقايسه ميزان نمايان شدن ايمپلنت هيدروکسي آپاتيت با دو پوشش مش مرسيلن و صلبيه دهنده.

روش پژوهش: در يک مجموعه موارد مداخله اي مقايسه اي آينده نگر، 60 بيمار با مراجعه پياپي تحت عمل انوکليشن اوليه با کار گذاري ايمپلنت هيدروکسي آپاتيت قرار گرفتند و به طور تصادقي در يکي از دو گروه پوشش مش مرسيلن يا صلبيه دهنده قرار گرفتند. سپس در پايان دوره پي گيري که حداق 6 ماه بود، ميزان نمايان شدن ايمپلنت بررسي شد.

يافته ها: گروه مش مرسيلن شامل 30 بيما (21 مرد و 9 زن) و گروه صلبيه دهنده نيز شامل 30 بيمار (20 مرد و 10 زن) بودند. ميانگين سني در گروه مش مرسيلن 4/36 سال (77 – 10 سال) بود و در گروه صلبيه 5/28 سال (85-8 سال) بود. شايع ترين علت انوکليشن در هر دو گروه، ضربه بود؛ به ترتيب 3/53 درصد در گروه مش مرسيلن و 6/56 درصد در گروه صلبيه. در گروه مش مرسيلن در طول مدت پي گيري که به طور متوسط 4/10 ماه و از 6 تا 18 ماه بود؛ موردي از نمايان شد ايمپلنت ديده نشد ولي در گروه صلبيه، يک مورد نمايان شدن ايمپلنت در مدت پي گيري که به طور متوسط 4/9 ماه و بين 6 تا 15 ماه بود، ديده شد.

نتيجه گيري: ميزان عارضه نمايان شدن ايمپلنت هيدروکسي آپاتيت با دو پوشش مش مرسيلن و صلبيه دهنده تفاوتي ندارد و با توجه به در دسترس بودن، عدم نياز به غربالگري عوامل بمياري زا و عدم خطر انتقال بيماري پوستي، مش مرسلن به عنوان جايگزين صلبيه دهنده توصيه مي گردد.

 نسخه قابل چاپ