بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي يافته هاي درمان مجدد با ليزيك در بيماران دچار بازگشت اختلال (regression) پس از عمل ليزيك نخست، در نزديك بيني و نزديك بيني آستيگمات.
روش پژوهش: پرونده هاي 2300 چشم كه براي اصلاح نزديك بيني و نزديك بيني آستيگمات تحت عمل ليزيك قرار گرفته بودند؛ از نظر موارد ليزيك مجدد به علت بازگشت اختلال و نتايج ليزيك مجدد، بررسي شدند. براي عمل ليزيك نخست و نيز براي ليزيك مجدد، از ليزر اگزايمر Nidek: EC-5000 و براي ايجاد فلپ، از ميكروكراتوم موريا (Moria) استفاده شد.
يافته ها: از 2300 چشم ليزيك شده: 153 چشم (6.65 درصد) از 113 بيمار به علت بازگشت اختلال، تحت ليزيك مجدد قرار گرفتند. سن بيماران قبل از ليزيك مجدد، به طور متوسط 29.6 ± 2.2 سال (54-20 سال) بود. ميانگين زمان پي گيري بيماران پس از ليزيك نخست، 11 ماه (3 تا 34 ماه) و پس از ليزيك مجدد، 13.1 ماه (12 تا 18 ماه) بود. ميانگين معادل كروي عيب انكساري (SE) اين 153 چشم پيش از ليزيك نخست و مجدد، به ترتيب -5.39 ± 2.69 ديوپتر (1.5- تا 14- ديوپتر) و -1.76 ± 1.08 ديوپتر (0.5- تا 5- ديوپتر) بود كه يك ماه پس از ليزيك مجدد به -0.25 ± 0.35 رسيد (P<0.05) و تا يك سال بعد، به -0.29 ± 0.02 ديوپتر رسيد كه به لحاظ آماري معني دار نبود. ميانگين آستيگماتيسم اين چشم ها پيش از ليزيك نخست -1.76 ± 1.08 ديوپتر (0.5- تا 5- ديوپتر) و پيش از ليزيك مجدد -1.12 ± 0.5 ديوپتر (0.5 تا 2.5- ديوپتر) بود كه يك سال پس از ليزيك مجدد به 0.4 ± 0.25 ديوپتر رسيد (P<0.05). پس از ليزيك نخست، 55.6 درصد موارد داراي آستيگمات كم تر از 2- ديوپتر و 75 درصد از موارد داراي آستيگمات 2- ديوپتر يا بيش تر، دچار بازگشت اختلال شده بودند. در آخرين معاينه بعد از ليزيك مجدد، 97.4 درصد چشم ها به امتروپي ±0.5 و 100 درصد آن ها به امتروپي ±1 ديوپتر دست يافتند. ميانگين ديد اصلاح نشده در اين 153 چشم، پيش از ليزيك نخست 20.400 و پيش از ليزيك مجدد معادل 20.50 بود كه در پايان دوره پي گيري بعد از ليزيك مجدد، به 20.25 رسيد (اثر بخشي). دو چشم به علت عيب انكساري بر جامانده، براي بار سوم تحت عمل ليزيك قرار گرفتند. پس از عمل ليزيك نخست (2300 چشم)، در 20 چشم (0.87 درصد) عارضه چروك خوردگي فلپ، در 2 چشم (0.09 درصد) سندرم شن هاي صحرا و در 2 چشم (0.09 درصد) رشد نابه جاي اپي تليوم در زير فلپ ايجاد شده بود. بعد از ليزيك مجدد (153 چشم)، 4 چشم (2.6 درصد) به رشد نابه جاي اپي تليوم در زير فلپ و 2 چشم (1.3 درصد) به اكتازي قرنيه دچار شده بودند.
نتيجه گيري: عمل ليزيك مجدد مي تواند روشي موثر و به نسبت كم خطر براي اصلاح موارد خفيف تا متوسط نزديك بيني و نزديك بيني آستيگمات در بيماران دچار بازگشت اختلال پس از ليزيك اول باشد. فراواني ليزيك مجدد در موارد نزديك بيني آستيگمات بالاتر، بيش تر است و خطر ايجاد عوارض آن نيز بيش تر از ليزيك نخست است. به علاوه، تغييرات عيب انكساري پس از ليزيك مجدد، پايدارترند. خطر ايجاد اكتازي قرنيه در شرايط ضخامت استروماي برجامانده كم تر از 250 ميكرون، پس از عمل ليزيك و به ويژه پس از ليزيك مجدد، بالاتر است.

 نسخه قابل چاپ