بانک مقالات بینایی

هدف: بررسي نتايج آناتوميك و بينايي در هفت مورد جراحي اپي كراتوپلاستي در درمان مبتلايان به كراتوگلوبوس پيش رفته.
روش پژوهش: هفت چشم از 6 بيمار مبتلا به كراتوگلوبوس پيش رفته، تحت عمل جراحي اپي كراتوپلاستي قرار گرفتند. درگروه كراتوگلوبوس با صلبيه آبي، پس از كراتكتومي سطحي و برداشتن اپي تليوم قرنيه گيرنده و آندوتليوم و دسمه دهنده، بافت دهنده با اندازه 12 تا 13 ميلي متر، به صورت روي هم گذاشتن (on lay) در قسمت نقب زده (undermined) صلبيه گيرنده، با بخيه هاي جداگانه پيوند شد. در گروه كراتوگلوبوس بدون صلبيه آبي، يك برش هلالي در محيط قرنيه داده شد و قرنيه دهنده با اندازه 10.5 تا 11 ميلي متر، پس از برداشتن دسمه و آندوتليوم دهنده و اپي تليوم گيرنده، پيوند شد.
نتايج: از 6 بيمار با دامنه سني 5 تا 39 سال كه به علت كراتوگلوبوس پيش رفته تحت عمل جراحي اپي كراتوپلاستي قرار گرفتند؛ سه بيمار داراي صلبيه آبي، بيش حركتي (هايپرموبيليتي) مفاصل و سابقه ازدواج فاميلي در والدينشان بودند. بيماران داراي صلبيه آبي، كودك و تك چشمي بودند و چشم مقابل خود را با ضربه جزيي از دست داده بودند. سه بيمار ديگر فقط مبتلا به كراتوگلوبوس پيش رفته بدون علايم سيستميك بودند كه در يك بيمار از اين گروه، هر دو چشم تحت عمل جراحي قرار گرفت. اين سه بيمار، بزرگ سال بودند. بيماران به مدت 10 تا 30 ماه پي گيري شدند. ديد قبل از عمل اين بيماران به طور متوسط 20.400 بود و پس از عمل به 20.160 افزايش يافت. متوسط ضخامت قرنيه قبل از عمل 200 ميكرون بود كه بعد از عمل به 800 ميكرون افزايش يافت. يك بيمار به كيست اپي تليومي داخل استريومايي دچار شد. وسكولاريزيشن شديد در بافت پيوندي، دريك مورد (كه قبل از عمل دچار جداشدگي كامل دسمه شده بود) اتفاق افتاد.
نتيجه گيري: اپي كراتوپلاستي، روشي به نسبت بي خطر و موثر در درمان كراتوگلوبوس است و موجب افزايش ضخامت قرنيه مي گردد. به منظور افزايش ضخامت استروماي قرنيه و احتمالا جلوگيري از ايجاد هيدروپس، سوراخ شدن و يا پارگي قرنيه كه معمولا موجب از دست رفتن چشم مي گردد؛ اين عمل بايد در اين بيماران انجام شود.

 نسخه قابل چاپ