بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي عوارض مربوط به فضاي باقي مانده (anophthalmic socket) و تعيين ميزان بروز افتالمي سمپاتيک به دنبال تخليه اوليه چشم و اهميت انوکليشن در پيش گيري از بروز اين عارضه.
روش پژوهش: همه جانبازان تک چشمي استان خراسان، طي يک فراخوان گسترده طي يک دوره زماني 7 ماهه، جهت انجام بررسي دعوت شدند. اطلاعات اوليه شامل سن زمان مجروحيت، شغل، تعداد دفعات عمل جراحي و علايم غيرعيني بيماران در چشم آسيب ديده و سالم بررسي شدند و معاينه تخصصي چشم پزشکي از ناحيه حدقه و حفره باقي مانده، از نظر بروز عوارض مربوط به فضاي باقي مانده، نوع جراحي قبل، وضعيت ايمپلنت حدقه اي، تناسب پروتز و انسداد مسير اشکي انجام شد.
يافته ها: در مجموع 135 نفر وارد مطالعه شدند که همگي مذکر بودند. ميانگين سني افراد در زمان معاينه 42±7 سال بود و 86 درصد آن ها در سنين 30 تا 50 سالگي بودند. در 39 مورد (28.9 درصد) تخليه کامل، 21 مورد (15.6 درصد) تخليه نسبي و 6 مورد (4.4 درصد) اويسريشن انجام شده بود. در 34 مورد (25.2 درصد) تايزيس چشم ناشي از مصدوميت روي داده بود و در 35 مورد (25.9 درصد) نيز نوع عمل جراحي قابل تشخيص نبود. شايع ترين شکايت بيماران در چشم آسيب ديده، ترشحات مخاطي يا چرکي مخاطي (71 درصد) بود. در 101 بيماري که تحت تخليه چشم قرار گرفته بودند؛ شايع ترين عوارض مشاهده شده شامل دفورميتي شيار پلک فوقاني (72.3 درصد) و جمع شدگي حفره باقي مانده (44.5 درصد) بودند. وضعيت حرکتي حفره باقي مانده تنها در 18 درصد موارد رضايت بخش بود.
نتيجه گيري: عوارض ايجاد شده در چشم جانبازان جنگي، بسيار شايع تر و بسيار شديدتر از عوارض ناشي از مصدوميت هاي شديد چشمي در شرايط ديگر مي باشند و همه علايم سندرم آنوفتالميک، در اين بيماران شايع ترند. با توجه به شيوع نادر افتالمي سمپاتيک در اين بيماران، توصيه مي شود که در شرايط غير اورژانس، تخليه چشم با کارگذاري ايمپلنت مناسب انجام شود.