بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي موارد اندوفتالميت پس از صدمات نفوذي چشم از نظر عوامل خطرساز احتمالي.
روش پژوهش: اين مطالعه به صورت گذشته نگر با بررسي 67 پرونده از بيماراني که طي سال هاي 1381 و 1382 به علت اندوفتالميت بعد از صدمات نفوذي چشم در بيمارستان خليلي شيراز بستري شده بودند و هم چنين 65 پرونده به عنوان شاهد از بيماران دچار صدمات نفوذي چشم که اندوفتالميت نداشتند؛ انجام شد. عوامل خطرساز احتمالي اندوفتالميت بعد از ضربات نافذ، از جمله جنس، سن، فاصله زماني بين مصدوميت تا ترميم اوليه، محل زندگي بيمار، درگيري قرنيه يا صلبيه، درگيري عدسي و وجود جسم بيگانه در چشم، در دو گروه مورد بررسي و مقايسه قرار گرفتند.
يافته ها: گروه مورد شامل 52 مرد (78 درصد) و 15 زن (22 درصد) با ميانگين سني 26±9.31 سال و گروه شاهد شامل 47 مرد (72 درصد) و 18 زن (28 درصد) با ميانگين سني 24±11.2 سال بودند. دو گروه از نظر توزيع سني و جنسي تفاوت آماري معني داري نداشتند. در گروه اندوفتالميت 33 نفر (49 درصد) و در گروه شاهد 14 نفر (21 درصد) ساکن روستا بودند (P=0.001). وضعيت عوامل خطرساز در گروه اندوفتالميت و گروه شاهد به ترتيب عبارت بودند از تاخير بيش از 24 ساعت در ترميم اوليه 66 درصد در مقابل 11 درصد (P=0.0005)، وجود جسم بيگانه داخل چشمي 13 درصد در مقابل 15 درصد (P=0.46)، پارگي عدسي 57 درصد در مقابل 5 درصد (P=0.0005)، پارگي قرنيه 45 درصد در مقابل 69 درصد (P=0.27) و پارگي صلبيه 55.2 درصد در مقابل 23.1 درصد (P=0.012).
نتيجه گيري: پارگي عدسي، تاخير در ترميم و زندگي در مناطق روستايي و هم چنين پارگي صلبيه با افزايش وقوع اندوفتالميت همراهند اما وجود جسم بيگانه داخل چشمي، جنس و سن در شيوع اندوفتالميت پس از صدمات نفوذي چشم نقشي ندارند.