بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين تظاهرات آسيب شناسي نمونه هاي برداشته شده حين عمل ترابکولکتومي و نيز ارزيابي نتايج عمل مذکور در بيماران مبتلا به گلوکوم مزمن اوليه و يافتن هر گونه همراهي احتمالي بين تظاهرات آسيب شناسي با موفقيت يا شکست عمل جراحي.
روش پژوهش: در اين مجموعه موارد مداخله اي، چشم هاي مبتلا به گلوکوم مزمن اوليه که بين سال هاي 85-1383 مراجعه کرده بودند؛ تحت عمل جراحي ترابکولکتومي قرار گرفتند و به مدت 6 ماه بعد از عمل جراحي پي گيري شدند. نمونه هاي ترابکولکتومي در همه موارد از نظر آسيب شناسي بررسي شدند و نتايج باليني عمل جراحي در هر چشم مورد ارزيابي قرار گرفت.
يافته ها: در مجموع 30 چشم از 28 بيمار مبتلا به گلوکوم مزمن اوليه با ميانگين سني 59 سال (محدوده سني 20 تا 90 سال) شامل 18 مرد (64.3 درصد) و 10 زن (35.7 درصد) تحت عمل جراحي ترابکولکتومي قرار گرفتند. گلوکوم در 17 بيمار (60.7 درصد) از نظر باليني زاويه باز و در 11 بيمار (39.3 درصد) زاويه بسته بود. جراحي در 16 چشم (53.3 درصد) به صورت فورنيکس- بيس (fornix-based) و در 14 چشم (46.7 درصد) به روش ليمبال- بيس (limbal-based) انجام شد. عمل جراحي در 26 مورد (86.7 درصد) موفق (فشار داخل چشمي کم تر از 21 mmHg بدون دارو) در 4 مورد (13.3 درصد) ناموفق (عدم کنترل فشار داخل چشمي با جراحي) بود. نمونه هاي ترابکولکتومي در موارد موفق از نظر جراحي، در 15 مورد (57.7 درصد) حاوي شبکه تورينه، در 6 مورد (23.1 درصد) فقط شامل صلبيه و در 5 مورد (19.2 درصد) فقط حاوي بافت قرنيه بودند. موارد ناموفق در 3 مورد (معادل 75 درصد) حاوي شبکه تورينه و در يک مورد (معادل 25 درصد) فقط حاوي صلبيه بودند. در 7 مورد (26.9 درصد) از موارد موفق، نمونه هاي ترابکولکتومي حاوي هر 3 بخش قرنيه، شبکه تورينه و صلبيه بودند که اين امر در هيچ يک از موارد ناموفق ديده نشد.
نتيجه گيري: محل و نوع بافت برداشته شده در عمل ترابکولکتومي متغير است و به نظر مي رسد که بر ميزان موفقيت عمل جراحي تاثير قابل توجهي مي گذارد به طوري که هر چه بافت ترابکولکتومي قدام به خار صلبيه اي (scleral spur) باشد؛ موفقيت عمل جرحي بيش تر خواهد بود.

 نسخه قابل چاپ