بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين عوامل موثر بر بروز رتينوپاتي ديابتي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2.
روش تحقيق: در اين مطالعه توصيفي - تحليلي که در کلينيک فوق تخصصي ديابت بيمارستان ولي عصر بيرجند و در سال 1386 انجام شد؛ تعداد 800 پرونده مورد بررسي قرار گرفت. اطلاعات مورد بررسي شامل سن، جنس، طول مدت بيماري، وجود عارضه چشمي و نوع آن، وضعيت چربي خون، سطح قند خون ناشتا (FBS) و سطح هموگلوبين (HbA₁C)A₁C بودند.
يافته ها: از 800 پرونده مورد بررسي، 359 نفر مبتلا به ديابت نوع 2 بودند. ميانگين سني اين بيماران 0.8±51.2 سال (65-35 سال) بود. بيش تر افراد (66.6 درصد) زن بودند. در 54.2 درصد بيماران، کم تر از پنج سال از شروع ديابت گذشته بود و 37.3 درصد بيماران داراي عارضه چشمي مربوط به ديابت بودند که شامل رتينوپاتي غيرپروليفراتيو (71.6 درصد)، رتينوپاتي پروليفراتيو (20.2 درصد) و آب مرواريد (3 درصد) بودند. همبستگي مثبتي بين رتينوپاتي و طول مدت ابتلا به ديابت (P=0.001)، سن بيماران (P=0.006)، جنس مرد (P=0.002) سطوح بالاي FBS (P=0.03) و سطوح پايين (P=0.001) HbA₁C وجود داشت ولي بين رتينوپاتي و سطح چربي خون، ارتباط معني داري مشاهده نشد.
نتيجه گيري: عواملي مانند سن، جنس مرد، مدت ابتلا به ديابت، سطوح بالاي FBS و سطوح پايين HbA₁C موجب افزايش بروز رتينوپاتي ديابتي در مبتلايان به ديابت نوع 2 مي شوند ولي وضعيت چربي خون تاثير معني داري بر بروز اين عارضه ندارد.

 نسخه قابل چاپ