بانک مقالات بینایی

هدف: بررسي آسيب هاي چشمي در افراد مسن از نظر خصوصيات دموگرافيك، مكانيسم هاي ايجاد آسيب، عوارض ايجاد شده و تاثير آسيب بر ديد اين افراد.
مواد و روش ها: در اين مطالعه به صورت گذشته نگر، به بررسي پرونده پزشكي 91 بيمار بالاتر از 60 سال كه به علت ضربه هاي وارده به چشم بين سال هاي 1380 و 1386 در بخش چشم بيمارستان خليلي بستري گرديده بودند پرداخته شد. اطلاعات بيماران شامل سن،‌ جنس،‌ محل سكونت، نوع و مكانيسم ضربه، چشم درگير، عوارض ايجاد شده، فاصله زماني مراجعه به بيمارستان جهت درمان و ديد بيمار در هنگام مراجعه جمع آوري گرديد و با استفاده از نرم افزار SPSS11.5 و آزمون كاي مربع، داده هاي مطالعه خلاصه و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: محدوده سني بيماران بين 60 تا 87 سال و به طور ميانگين 7.8±69.6 سال بود. 11 بيمار (21.1 درصد) تك چشمي (monocular) بودند. 61 بيمار 67درصد) روستايي و 30 بيمار (33 درصد) شهري بودند. ميانگين و انحراف معيار مدت زمان مراجعه به بيمارستان پس از آسيب ديدگي، 130±102 ساعت و طيف زمان مراجعه بيماران از يك ساعت تا 480 ساعت (20 روز بعد) متغير بود. در افرادي كه بيش از 48 ساعت تاخير در مراجعه داشتند، حدت بينايي به صورت معني داري ضعيف تر از سايرين بود. شايع ترين علل آسيب، به ترتيب شاخه درخت 24.2) درصد)، آسيب نافذ با چوب (22 درصد)، آسيب غيرنافذ (blunt) با چوب (11 درصد) ضربه غيرنافذ با دست (11 درصد) و افتادن بيمار (9.9 درصد) بود. در 3 مورد (3.3 درصد) جسم خارجي داخل چشم (IOFB) وجود داشت و در 14 بيمار (15.4 درصد) اندوفتالميت ايجاد گرديد. شايع ترين عارضه، ايجاد زخم قرنيه (27.5 درصد) و پس از آن، بازشدن و گسيختگي زخم جراحي قبلي چشم (22 درصد) و پارگي قرنيه (22 درصد) بود. ارتباط معني داري بين ايجاد زخم قرنيه و هم چنين گسيختگي زخم عمل جراحي و ايجاد ديد بسيار ضعيف وجود داشت.
نتيجه گيري: اين مطالعه به بررسي اختصاصي آسيب هاي چشمي در افراد بالاي 60 سال از نظر وخامت بيماري، مكانيسم ايجاد ضربه و نوع عوارض ايجاد شده در اين بيماران پرداخته است و ضرورت توجه بيش تر و در نظر گرفتن آموزش، پيش گيري و مراقبت از اين گروه سني را بيان مي كند.

 نسخه قابل چاپ