بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين ميزان عيب انكساري باقي مانده پس از عمل جراحي آب مرواريد و برخي عوامل موثر بر آن.
روش پژوهش: جمعيت هدف بيماران مبتلا به آب مرواريد بودند كه طي سال هاي 1382 الي 1385 در بيمارستان فارابي تهران كانديد عمل جراحي شدند. روش نمونه گيري تصادفي ساده و معيار خروج شامل سابقه يووييت، جراحي و آسيب چشمي ثبت شده در پرونده بيماران بود. محاسبه قدرت عدسي با استفاده از فرمول SRK-II صورت پذيرفت. اختلاف عيب انكساري پس از عمل و مقدار مورد نظر، به عنوان عيب انكساري غيرمنتظره تعريف شد. اين متغير به صورت ميانگين و درصد بر اساس فواصل 0.5، 1 و 2 ديوپتر از امتروپي گزارش گرديد.
يافته ها: در پرونده 423 نفر اطلاعات بيومتري ثبت شده بود كه اين افراد وارد مطالعه شدند. ميانگين قدر مطلق عيب انكساري غيرقابل پيش بيني از بين 558 بيمار مورد مطالعه، 0.80±0.69 ديوپتر بود. اين نوع عيب انكساري در افراد با طول قدامي خلفي (AL) طبيعي چشم از كم ترين (0.72±0.61) و در افراد با AL بلند، از بيش ترين مقدار برخوردار بود (P<0.001). 41.1) 174 درصد)، 71.6) 301 درصد)‌و 393 نفر 93.4) درصد) به ترتيب معادل كروي 0.5، 1 و 2 ديوپتر از امتروپي داشتند. پس از عمل در موارد AL كوتاه،‌ عيب انكساري مثبت و در افراد با AL بلند، عيب انكساري منفي بود. از نظر كراتومتري، بيش ترين و كم ترين آستيگماتيسم ايجاد شده به ترتيب در روش خارج كپسولي و فيكو مشاهده شد(P<0.001).
نتيجه گيري: در اين مطالعه بر اساس فرمول SRK2، پس از جراحي آب مرواريد در بيش از 50 درصد بيماران، عيب انكساري بيش از 0.5 ديوپتر از امتروپي فاصله داشت. بر اساس يافته هاي ما، طول قدامي خلفي چشم از عوامل مهم و تاثيرگذار بر عيب انكساري باقي مانده پس از جراحي آب مرواريد مي باشد، به نحوي كه در AL بلند يا كوتاه، عيب انكساري غيرقابل پيش بيني، بيش از موارد طبيعي AL مشاهده مي شود.