بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه حدت بينايي و نتايج عيب انکساري بيماران پس از پيوند لايه اي عميق قدامي قرنيه (DALK) به روش انور، بر اساس ميزان موفقيت تشکيل حباب بزرگ (big-bubble) حين عمل پيوند.
روش پژوهش: در اين مطالعه هم گروهي موازي گذشته نگر(parallel historical cohort) ، چشم هايي که به علت قوز قرنيه تحت عمل جراحي DALK به روش حباب بزرگ قرار گرفته بودند به دو گروه تقسيم شدند. در گروه (1) لايه دسمه برهنه به دست آمد و در گروه (2) به علت عدم تشکيل حباب بزرگ به اجبار جداسازي دستي و لايه لايه قرنيه انجام شد. دو گروه بر اساس بهترين ديد اصلاح شده با عينک(BSCVA) ، مقدار آستيگماتيسم حاصل از کراتومتري و عيب انکساري در ماه هاي 1، 3، 6، 12 و حداقل 3 ماه پس از برداشتن تمام بخيه ها با يکديگر مقايسه شدند.
يافته ها: در مجموع 110 چشم با سابقه عمل DALK به علت قوز قرنيه وارد مطالعه شدند. در 93 چشم ( 84.5 درصد)، لايه دسمه برهنه به دست آمد (گروه 1) و در 17 چشم ( 15.4درصد) مقداري از استروماي خلفي در محل باقي ماند (گروه 2). ميانگين مدت زمان پي گيري بيماران 20 ±8 و 20 ±7 ماه (P=0.68) به ترتيب در گروه (1) و (2) بود. در ماه هاي اول(P=0.001) ، سوم  (P<0.001) ششم (P=0.003) و دوازدهم (P=0.002) بعد از عمل،BSCVA در گروه اول به صورت معني داري از گروه دوم بهتر بود، اما در پايان مطالعه تفاوت معني داري بين دو گروه مشاهده نگرديد (P=0.18) دو گروه از نظر آستيگماتيسم کراتومتري و عيب انکساري معادل کروي در طي مدت پي گيري با يکديگر قابل مقايسه بودند.
نتيجه گيري: باقي ماندن استروماي خلفي قرنيه حين عمل DALK به روش انور، بهبود ديد را به تاخير مي اندازد، البته سرانجام حدت بينايي معادل افرادي خواهد شد که حين پيوند به غشاي دسمه برهنه دست مي يابند.

 نسخه قابل چاپ