بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه حدت استريوپسيس در آنيزومتروپي تجربي در چشم غالب و غيرغالب.
روش پژوهش: تعداد 60 داوطلب بالغ و سالم در سنين 18 تا 37 سال (ميانگين سن 25.58) و فاقد بيماري چشمي در مرکز نيکوکاري تبريز طي مدت يک سال در اين کارآزمايي باليني شرکت کردند. با استفاده از عدسي +1 تا 3+ ديوپتر در مقابل چشم غالب و غيرغالب، آنيزومتروپي (ميوپي يک طرفه) با تفاوت 1 ديوپتر ايجاد گرديد. حدت استريوپسيس توسط آزمون هاي TNO، راندات (Randot) و تيتموس اندازه گيري شد و نتايج بر حسب لگاريتم نپرين (ln) بين دو چشم مقايسه گرديد.
يافته ها: از ميان 60 فرد بالغ مورد بررسي شامل 25 مرد و 35 زن، چشم راست در 49 مورد (81.7 درصد) غالب بود. حدت استريوپسيس هم راستا با افزايش شدت آنيزومتروپي در تمامي شرکت کنندگان کاهش يافت. بر اساس نتايج TNO و با استفاده از عدسي هاي +1، 2+ و +3 ديوپتر، متوسط حدت استريوپسيس به ترتيب 4.3، 5.5 و 7.4 ln در چشم غالب و 4.1، 5.4 و 7.3 ln در چشم غيرغالب محاسبه گرديد (P>0.05). نتايج مشابه با استفاده از آزمون رندات در آنيزومتروپي چشم غالب به ترتيب 3.5، 4.6 و 6.6 ln و در آنيزومتروپي چشم غيرغالب به ترتيب 3.4، 4.6 6.5 ln و به دست آمد (P>0.05). بر اساس آزمون تيتموس اعداد 3.8، 4.7 و 6.5 ln در آنيزومتروپي چشم غالب و 3.8، 4.7 و 6.4 ln در آنيزومتروپي چشم غيرغالب ثبت گرديد (P>0.05).
نتيجه گيري: آنيزومتروپي تجربي مي تواند حدت استريوپسيس را کاهش دهد. با اين وجود، غالب بودن چشم بر ميزان کاهش حدت استرويوپسيس تاثيري ندارد.

 نسخه قابل چاپ