بانک مقالات بینایی

هدف: مطالعه حاضر به منظور بررسي شيوع کم بينايي و نابينايي و نيز علل قابل اجتناب آن با استفاده از روش پيشنهادي سازمان جهاني بهداشت در سال 1388 در شهرستان ورامين انجام شد.
روش پژوهش: اين مطالعه مقطعي بر مبناي جمعيت (population based) بر روي 3000 فرد بالاي 50 سال از 60 خوشه 50 نفره انجام شد. روش نمونه گيري، خوشه تصادفي سيستماتيک و بر اساس تراکم جمعيت در نقاط مختلف بود. ابتدا در محل زندگي افراد ديد هر چشم (VA) به طور جداگانه با استفاده از کارت اسنلن در فاصله 3 و 6 متري با و بدون اصلاح و در نور معمولي و کافي اتاق توسط اپتومتريست اندازه گيري شد. در صورتي که ديد هر کدام از چشم ها از 6.18 کم تر بود، بيمار به چشم پزشک ارجاع و علت کم بينايي مشخص گرديد. نقايص بينايي بر اساس تعاريف سازمان جهاني بهداشت شامل کم بينايي (6.60£VA<?.??)، کم بينايي شديد ( (?.??£VA<?.??و نابينايي (VA<?.??) و بر مبناي ديد اصلاح شده در چشم بهتر تقسيم بندي شد. محاسبه حجم نمونه، انتخاب خوشه ها، ورود اطلاعات و تحليل نتايج توسط نرم افزار اختصاصي RAAB انجام گرديد. شيوع استاندارد شده نابينايي و کم بينايي بر حسب سن و جنس ساکنين منطقه همراه با حدود اطمينان 95 (CI) درصد گزارش شد.
يافته ها: از 3000 فرد واجد شرايط ورود به مطالعه، 2819 نفر (94 درصد پاسخگويي) شامل 1289 مرد (.45.1 درصد) و 1530 زن (54.9 درصد) در مطالعه شرکت نمودند. شيوع نابينايي، کم بينايي شديد و کم بينايي به ترتيب (0.91-1.75)1.33 ، (0.81-1.97)1.39 و (5.96-7.86) 6.91 درصد محاسبه گرديد. شايع ترين علل نابينايي و کم بينايي شديد آب مرواريد و شايع ترين علت کم بينايي عيوب انکساري بودند. در حدود 10 درصد جمعيت تحت مطالعه به صورت دو طرفه از نقايص بينايي رنج مي بردند و 16 درصد چشم ها ديد کمتر از 6.18 داشتند. به طور کلي بيش از 75 درصد علل نابينايي و کم بينايي، قابل پيش گيري و يا درمان بودند.
نتيجه گيري: با آن که شيوع نابينايي و کم بينايي در ايران از کشورهاي در حال توسعه کم تر است اما نسبت به کشورهاي پيشرفته هم چنان فاصله قابل توجهي وجود دارد. بيش از سه چهارم موارد نابينايي قابل اجتناب مي باشد که اين امر به اهميت ادغام برنامه سلامت بينايي در شبکه بهداشتي درماني کشور تاکيد مي نمايد.

 نسخه قابل چاپ