بانک مقالات بینایی

تاکنون رايج ترين روش دارورساني به سگمان خلفي چشم، تزريق درون زجاجيه اي بوده است که اگرچه روش موثري است ولي به دليل حذف سريع برخي از داروها از چشم، به ويژه داروهايي که وزن مولکولي آن ها کم است، نيمه عمر دارو در فضاي زجاجيه فقط چند ساعت مي باشد. در نتيجه، براي تامين غلظت مناسب دارو در چشم، لازم است که تزريق به طور مرتب تکرار شود که گاهي با عوارضي از قبيل خون ريزي زجاجيه، جداشدگي شبکيه، اندوفتالميت و آب مرواريد همراه است. به منظور کاهش عوارض ناشي از تزريق، توسعه سامانه هاي پيوسته رهش که بتوانند دارو را براي مدت طولاني تري در داخل چشم فراهم نمايند، ضروري به نظر مي رسد. نتيجه پژوهش ها در اين زمينه، شش نوع ايمپلنت پليمري بوده است که به نام هاي Vitrasert، Retisert، Ozurdex (Posurdex)، I-vation، Iluvien (Medidur) و NT-501 معروفند. برخي از اين ايمپلنت ها تاييد شده اند و برخي ديگر مراحل آزمايشگاهي را طي مي کنند. اين مطالعه مروري، بر اساس جستجو در PubMed  و با استفاده از واژه هاي کليدي intraocular implant، intravitreal implant،sustained-release  و intravitreal drug delivery انجام پذيرفته است.

 نسخه قابل چاپ