بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي اپيدميولوژي سلوليت اربيتال و پره سپتال در بيماران بستري شده در بيمارستان لبافي نژاد طي سال هاي 86-1376.
روش پژوهش: پرونده بيماراني که به دليل سلوليت اربيتال و پره سپتال طي مدت گفته شده در بيمارستان لبافي نژاد بستري شده بودند، بررسي گرديد. ويژگي هاي فردي و باليني، نتايج درماني و عوارض بيماري مورد ارزيابي قرار گرفتند.
يافته ها: در اين مدت ?? بيمار شامل ?? مورد سلوليت پره سپتال و ?? مورد سلوليت اربيتال در مرکز لبافي نژاد بستري و درمان شده بودند. سلوليت اربيتال در مردان ? برابر شايع تر بود ولي فراواني سلوليت پره سپتال در هر دو جنس تقريبا يکسان بود. ميانگين سني در مبتلايان به سلوليت اربيتال 27.4±23.9 سال (6 ماه تا 48 سال) و در مبتلايان به سلوليت پره سپتال 19.1±23.3 سال (1 ماه تا 82 سال) بود. درگيري در 97.8 درصد موارد يک طرفه بود. ميانگين فاصله زماني ابتلا تا مراجعه بيماران حدود ? روز بود. ميانگين طول بستري در مورد سلوليت اربيتال حدود ? روز و در سلوليت پره سپتال حدود 4.5 روز بود. شايع ترين شکايت بيماران تغييرات ظاهري و شايع ترين يافته باليني ورم و قرمزي پلک ها بودند. بيش ترين بروز بيماري در بهار و کم ترين در تابستان بوده است. شايع ترين علت زمينه ساز، سينوزيت بود که در سلوليت اربيتال در 53.8 درصد و در سلوليت پره سپتال در 24.1 درصد موارد مشاهده شد. شايع ترين سينوس درگير، اتموييد و کم ترين سينوس درگير، اسفنوييد بود. بيماران به طور متوسط با ? آنتي بيوتيک درمان شدند. نياز به مداخله جراحي در 48.7 درصد موارد سلوليت اربيتال و 14.8 درصد موارد سلوليت پره سپتال وجود داشت. عارضه فلج عضلات خارج چشمي در يک مورد سلوليت اربيتال مشاهده شد که نياز به اصلاح جراحي داشت.
نتيجه گيري: سلوليت هاي اربيتال و پره سپتال عمدتا در سنين جواني رخ مي دهند و بيش ترين عامل زمينه ساز بروز آن ها سينوزيت است، بيش تر در فصل بهار رخ مي دهند و در صورت درمان به موقع بيماري هاي زمينه اي مي توان از پيامدهاي آن جلوگيري نمود.

 نسخه قابل چاپ