بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي تغيير انحناي قرنيه پيوند شده بعد از جراحي رفرکتيو پيوند (Graft refractive surgery; GRS) و بررسي عوامل موثر بر اين تغيير و يافتن يک ضريب به منظور پيش بيني مقدار تغيير در انحناي بعد از عمل.
روش پژوهش: در اين مطالعه گذشته نگر، 78 چشم از 76 بيمار که به علت قوز قرنيه مورد عمل پيوند نافذ قرنيه قرار گرفته بودند، به دليل آستيگماتيسم بالاي بعد از پيوند، مورد عمل جراحي که شامل برش شل کننده با يا بدون بخيه در ربع مقابل بود قرار گرفتند. هر گونه تغيير انحناي پيوند با استفاده از دو ثابت، به نام هاي (CR) Coupling Ratio و (CC) Coupling Constant محاسبه شد. روش تحليل رگرسيون چند متغيره براي يافتن اثرات احتمالي سن، شکل پيوند، تعداد برش، استفاده از بخيه فشاري، ميزان اصلاح به دست آمده در آستيگماتيسم برداري و طول کلي برش بر روي CC به کار رفت.
يافته ها: سن متوسط بيماران 10.3±30.1 سال و ميانگين مدت زمان پي گيري بعد از عمل، 29.0±40.1 ماه بود. افزايش قابل توجه در کراتومتري متوسط به ميزان 1.07±0.86 ديوپتر بعد از عمل وجود داشت (0.001>P). مقادير CR و CC متوسط به ترتيب 1.09±0.62 و 0.70±0.34- بودند. ارتباط معني داري ميان معادل کروي کراتومتري قبل از عمل و CR کراتومتريک و بين اصلاح به دست آمده در آستيگماتيسم کراتومتريک برداري و CC کراتومتريک پيدا شد. به علاوه سن همبستگي منفي با CC و CR کراتومتريک داشت.
نتيجه گيري: افزايش قابل توجهي در افزايش انحناي پيوند بعد از جراحي رفرکتيو پيوند رخ داد که به طور متوسط 0.86 ديوپتر بود. براي هر ديوپتر کاهش در آستيگماتيسم کراتومتريک، به طور متوسط 0.34 ديوپتر افزايش در انحناي پيوند بعد از عمل پيش بيني شد.