بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين مقدار استريوپسيس با آزمون هاي تيتموس و TNO در افراد علامت دار و بدون علامت دو چشمي به تفکيک نوع ناهمگوني ايجاد شده (متقاطع و غير متقاطع).
روش پژوهش: در اين مطالعه مقطعي، تعداد 80 نفر از دانشجويان رشته هاي مختلف دانشگاه علوم پزشکي زاهدان که داراي معيارهاي ورود به مطالعه بودند، به صورت تصادفي انتخاب و در صورت رضايت، جهت انجام آزمون هاي مربوطه ارجاع داده شدند. عيوب انکساري به روش رتينوسکوپي تعيين و افراد بر حسب وجود يا عدم وجود علايم دو چشمي به دو گروه علامت دار و بدون علامت دو چشمي تقسيم شدند. انحراف چشم ها با استفاده از آزمون کاور متناوب با منشور و استريوپسيس با آزمون هاي TNO و تيتموس اندازه گيري شدند. پس از جمع آوري اطلاعات مورد نظر، تحليل آماري داده ها در نرم افزار SPSS ويرايش 15 با استفاده از آزمون هاي من - ويتني، ويلکاکسون، فيشر و همبستگي اسپيرمن صورت گرفت.
يافته ها: نتايج اين مطالعه نشان داد که ميانگين استريوپسيس با آزمون TNO در افراد علامت دار و بدون علامت با ناهمگوني متقاطع به ترتيب 70.11±133.12 و 82.57±76.78 ثانيه بر کمان و با ناهمگوني غيرمتقاطع به ترتيب 67.5±135.0 و 49.7±83.2 ثانيه بر کمان و با آزمون تيتموس با ناهمگوني متقاطع به ترتيب 7.27±44.3 و 3.4±40.7 ثانيه بر کمان و با ناهمگوني غيرمتقاطع به ترتيب 12.1±50.0 و 0.0±40.0 ثانيه بر کمان بود. آزمون من - ويتني تفاوت معني داري بين استريوپسيس (با ناهمگوني متقاطع و غير متقاطع) و علايم نشان داد (0.05>P).
نتيجه گيري: استريوپسيس عامل مفيدي جهت تشخيص افراد علامت دار و بدون علامت دو چشمي بوده که بدين منظور مي توان از آزمون هاي لوکال يا گلوبال استفاده نمود که اهميت آزمون هاي گلوبال از انواع لوکال بيش تر است. هم چنين تفاوتي از لحاظ استريوپسيس بين ناهمگوني متقاطع و غير متقاطع در کل افراد مورد مطالعه وجود ندارد.