بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه کارآيي تزريق داخل زجاجيه کليندامايسين و دگزامتازون با درمان رايج توکسوپلاسموز چشمي.
روش مطالعه: در اين کارآزمايي باليني تصادفي شده يک سوکور، 68 بيمار مبتلا به توکسوپلاسموز چشمي فعال به طور تصادفي به دو گروه درماني تقسيم شدند. سي و چهار بيمار درمان داخل زجاجيه کليندامايسين و دگزامتازون (IVCD) و 34 بيمار ديگر درمان رايج (CT) شامل 6 هفته پيريمتامين و سولفاديازين همراه با پردنيزولون را دريافت کردند. براي گروهIVCD ، 1-3 تزريق داخل زجاجي هاي شامل يک ميلي گرم کليندامايسين و 400 ميکروگرم دگزامتازون صورت گرفت. پيامد اوليه، تغيير در اندازه ضايعه شش هفته بعد از شروع درمان بود و حدت بينايي، التهاب زجاجيه، واکنش هاي دارويي و ميزان عود، پيامدهاي بعدي اين مطالعه بودند.
يافته ها: ميانگين تعداد دفعات تزريق در گروه IVCD، 1.6 تزريق بود. اندازه ضايعه به شکل معني داري بعد از درمان در هر دو گروه IVCD و درمان رايج کاهش يافته بود. (به ترتيب با 0.001>P و 0.009=P) با اين وجود، اختلاف ميانگين کاهش اندازه در هفته ششم بين دو گروه معنادار نبود (27.6±57 درصد در گروه IVCD و 29.3±58.4 درصد در گروه IVCD، P=0.86). در مقايسه با حدت بينايي پايه، ديد بيماران به ترتيب در دو گروه IVCD و CT، 0.24± 0.44و 0.19±0.29 لوگمار افزايش يافته بود. ولي اختلاف بهبود بينايي بين 2 گروه معني دار نبود (0.001>P). اثر تداخلي ايمونوگلوبولين M و گروه درماني روي اندازه ضايعه معنادار بود (0.002=P) اين موضوع نشان داد که بيماران IgM مثبت به درمان رايج و بيماران IgM منفي به IVCD بهتر پاسخ دادند. کاهش التهاب زجاجيه بين دو گروه معنادار نبود. در طول دو سال، چهار چشم (دو عدد در هر گروه) يک نوبت عود داشتند. عوارض نامطلوب دارويي در دو بيمار از گروه درمان رايج اتفاق افتاد. هيچ عارضه وابسته به تزريق، در گروه IVCD ديده نشد.
نتيجه گيري: تزريق داخل زجاجيه کليندامايسين و دگزامتازون را مي توان به عنوان يک جايگزين مناسب براي درمان رايج توکسوپلاسموز چشمي درنظر گرفت. اين شيوه درماني باعث راحتي بيشتر بيمار، کاهش عوارض عمومي و نياز به مراجعات و بررسي هاي خوني کمتر در مبتلايان به توکسوپلاسموز چشمي مي شود.