مقالات مطالعات برنامه درسی

براي بررسي جايگاه اندازه گيري در برنامه درسي رياضيات مدرسه اي، در مرحله اول اين مطالعه، چارچوبي براي آموزش اندازه گيري در رياضيات مدرسه اي تدوين شد. سپس در فاز دوم، محتواي مربوط به اندازه گيري در كتاب هاي درسي دوره هاي ابتدايي و راهنمايي در ايران مورد تحليل محتوا قرار گرفت. اين تحليل نشان داد، بيشترين توجه محتوايي در اين كتاب ها، به مولفه هاي دانش موضوعي رياضي مربوط به اندازه گيري، ابزارهاي رسمي اندازه گيري و واحدهاي استاندارد اندازه گيري بوده و به مولفه هاي واحدهاي غيراستاندارد، فعاليت هاي واقعي اندازه گيري، و تخمين اندازه به ميزان اندكي پرداخته شده است. به مولفه هاي معيارهاي مورد استناد شخصي، فناوري، فهم تناسب، و زمينه هاي فرهنگي اندازه گيري نيز در كتاب هاي درسي رياضي دوره هاي ابتدايي و راهنمايي، به جز چند مورد خاص، اصلا پرداخته نشده است.
به همين دليل در فاز سوم پژوهش، معيارهاي مورد استناد شخصي به كار رفته توسط دانش آموزان كه ريشه در توانايي هاي تخمين اندازه آن ها دارد، بررسي شدند. حاصل اين بخش از تحقيق، ارايه مدلي براي چگونگي استفاده از معيارهاي مورد استناد شخصي توسط دانش آموزان است. در اين مدل، معيارهاي مورد استناد شخصي روي طيفي تصور شده اند كه يك سر آن معيارهاي مورد استناد فيزيكي و سر ديگر آن معيارهاي مورد استناد ذهني قرار گرفته است. يافته هاي اين بخش از پژوهش نشان داد، اغلب دانش آموزان از معيارهاي مورد استناد شخصي كه خارج از كتاب هاي رياضي مدرسه اي در آن ها شكل گرفته و از دقت كمتري برخوردارند استفاده مي كنند. آن ها بيشتر، به استفاده از معيارهاي مورد استنادي تمايل دارند كه جنبه فيزيكي آن ها، و جنبه ذهني شان غالب است.

 نسخه قابل چاپ