در ستایش سعدی

بنی آدم اعضـای  یکـدیگرند
که درآفـرینش ز یک  گوهرند
چوعضوی به‌درد آورد روزگار
دگـر عضـوها  را نمانـد قـرار
تو کز محنت  دیگران  بی‌غمی
نشـایـد  کـه  نامت  نهند  آدمی

O ihr Gebornen eines Weibes-
Seid ihr nicht Glieder eines Leibes?
Kann auch ein Glied dem Weh verfallen,
Dass es nicht wird gefuehlt von allen?
Du, den nicht Menschenleiden ruehren,
Kannst auch den Namen Mensch nicht fuehren.

پسندیـد کارانِ جـاوید نام
تطاول نکردند بر مال عام

Gefaellig waltende mit Namen von Bestand,
Sie legen nicht ans Gut des Volkes ihre Hand.

بمُـرد آن تهیـدسـت آزادمرد
ز پهلوی مسکین شکم پُر نکرد

Ein Hochgesinnter starb an Haendeleerheit wohl,
Nie macht´er seinen Bauch aus Armer Lenden voll.

مبارکتر شـب و خرم ترین روز
به‌استقبالم آمد بخت پیروز
دُهلزن گو دو نوبت زن بشارت
که دوشم قدر بود، امروز نوروز
مَهسـت این یا مَـلَک یا آدمیزاد
پـری یا آفتاب عالـم افروز؟
ندانستی که ضدان در کمیـنند
نکو کردی علی رغم بد آموز
مرا با دوست ای دشمن وصالست
تو را گـر دل نخـواهد دیده بر دوز
شبان دانم که از درد جدایی
نیاسـودم ز فـریاد جهانسـوز
گر آن شبهای با وحشت نمی‌بود
نمی‌دانسـت سعدی قدر این روز

O Nacht gesegnet, Tag zwiefach gesegnet,
Wo mir im Siegesglanz das Glueck begegnet!
Nun, Pauker, schlag zwiefachen Freudenschlag!
Denn gestern Weihnacht, heut ist Fruehlingstag.
Mond oder Engel? Kind von Adam stammend,
Bist du es oder Sonne weltentflammend?
Weisst du nicht, Gegner lauern im Versteck?
Zum Trotz den Boesen tu dein Gutes keck!
O Feind, die Liebe schenkt Erhoerung; schliesse
Nur fest die Augen, dass dich´s nicht verdriesse.
Wohl weiss ich Nächte, wo im Trennungsband
Ich mit den Seufzern schuerte Weltenbrand;
Und wenn nicht wäre jener Naecht´ Entsetzen,
So wuesste Saadi nicht dies Heut zu schaetzen.