نورالدين بختياري،دانشجوي دكتراي رشته بيوشيمي دانشگاه تربيت مدرس درگفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران گفت:بيماري قند يا ديابت نوعي اختلال در سوخت و ساز است كه دراكثر موارد يك نوع بيماري پيري محسوب مي شود و عوامل متعددي با درجات مختلف در بروز اين بيماري نقش دارند.

وي افزود:دو نوع از اين بيماري يعني ديابت نوع يك و ديابت نوع دو تاكنون مشخص شده كه البته ديابت نوع 2 به عوامل مختلفي از جمله نقص درگيرنده انسولين،نقص در سيگنال هاي داخل سلولي و نقص در پروتئين هاي غشايي بستگي دارد.
بختياري تصريح كرد:درسال 2005 يك نوع ديگر از ديابت كه بيشتر در افراد آلزايمري ديده مي شود،تحت عنوان ديابت نوع 3 كه ادغامي از ديابت نوع يك و 2 بود شناخته شد كه براساس آمار اعلام شده تا كنون 300 ميليون نفر در ايران به اين بيماري مبتلا شده اند.

*مصرف طولاني مدت داروهاي ديابت،مقاومت بيماران را افزايش مي دهد

بختياري در ادامه گفت:ديابتي ها براساس نوع بيماري،تحت درمان هاي مختلفي قرار مي گيرند؛امابرخي از آنها بعد از مدتي نسبت به آن دارو مقاومت نشان مي دهند و فرد بيمار دارو مصرف مي كند و قندخون آن هم ظاهرا نرمال است؛اما اين سوال مطرح مي شود كه آيا قندي كه در داخل سلول مي رود،تجزيه مي شود و مسئله مهم تر اينكه چگونه اين قند تجزيه شده مشخص مي شود.

وي  افزود:قند داخل سلولي يا تجزيه مي شود و توليد انرژي مي كند(ATP) يا اينكه به مسيرهاي ديگر وارد مي شود(ADP) و سبب غيرفعال شدن بسياري از سيگنال هاي داخل سلولي مي شود و فرد را بيشتر مستعد عواقب آن بيماري مي كند.

بختياري تصريح كرد:با توجه به اين مشكلات،مقايسه انرژي هاي داخل سلول افراد ديابتي با افراد نرمال و ورزشكار شكل گرفته كه نتيجه آن در برگيرنده،اين مطلب است كه ميزان ATP  نسبت به ADP در افراد ديابتي كه تحت درمان بودند در مقايسه با افراد نرمال و ورزشكار پايين تر است.

وي خاطرنشان كرد:بنابراين نسبت ATP  به ADPمي تواند به عنوان يك شاخص كننده مهم براي افراد ديابتي باشد