*راه شهيدان، راه بصيرت* فرمانده هيسپاه ناحيه ساري: راهيان نور نگراني يادگاران دفاع مقدس را برطرف كرد

ادبيات مقاومت در عراق بيشتر با مبارزات ضد بعثى معنا پيدا مى كند. شهيد آيت الله سيد محمد باقرصدر، اسوه مقاومت و صبر در مقابل جنايات رژيم بعث، بزرگترين چهره اين ادبيات است. اين اولين بار بود كه با بى رحمى تمام، يك مرجع تقليد را به شهادت  رساندند و آب از آب تكان نخورد.

در خاطرات شاگرد شهيد، شيخ محمدرضا نعمانى در كتاب «سال هاى رنج، خاطرات و ناگفته ها از شهيد صدر» اين چنين آمده است: «چند روز پيش از دستگيرى، شهيد صدر به منزل امام خمينى(ره) در نجف مى رود و به امام مى گويد كه از وضع اختناق فكرى و ظلم رژيم به ستوه آمده است و تصميم دارد به همراه ۷۲ نفر از شاگردانش كفن پوش در صحن حرم  امير المؤمنين تحصن كند و كشته شود تا شايد خون آنها مردم خوابيده عراق را به خروش  آورد».
صدام سه شرط را براى آزادى او تعيين كرده بود؛ اول تاييد نظام بعث، دوم عدم همكارى با حزب دعوت اسلامى و سوم عدم تاييد انقلاب اسلامى ايران . در نهايت صدام به شرط آخر اكتفا كرد و شهيد زير بار آن نيز نرفت. مهمترين نمود فرهنگ مقاومت در عراق، پديده نو ظهور مداحى سياسى است كه جريان هاى سياسى بزرگى همچون انتفاضه عراق ۱۹۹۲ را همراهى كرده است. باشد تا در «پلاكارد»ى ديگر به اين پديده پرداخته شود. شعر زير از داود عطار عضو فعال حزب دعوت اسلامى توسط مداح مشهور، سيد وليد مزيدى در وصف شهيد صدر خوانده شد كه سال هاست به عنوان سرودى ملى ميان انقلابيون عراقى زمزمه مى شود:
«سلام بر تو اى باقر صدر
كدام ظالمى جام مرگ را به دستت داد
چرت هزار ساله ما را پاره كردى
اى كه قسم خوردى هيچ گاه نخوابى
چگونه از ما دورگشتى درحالى كه
هنوز مؤمنان هم مرام تو نشده اند
زود از بين ما رفتى در حالى كه
انقلابى براى فرار دادن ظالم پديد نيامده
رهبرى را در سكوت از دست داديم
و در همان سكوت برايت خون گريه مى كنيم
اى شهيد كه تنها برخواستى
و شمشيرى بران براى طاغوت گشتى
تو همچون فرزند رسول، حسينى
و همواره در زندگى تشنه بودى
ابوجعفر، تو تا ابد خواهى ماند
مانند چراغ روشنى كه هرگز خاموش نمى شود
اين يك دروغ بعثى است كه تو نتوانستى
همچون خمينى، مردم را بيدار كنى
ما قسم خورده ايم كه برخيزيم
تا آنگاه كه در قانون و نظام، اسلام را بنگريم ...»

نعيم شرافت